Populaire berichten

donderdag 23 september 2021

2008-2021 Hoe is het ons vergaan?

Deze blog bestaat nu 13 jaar. Voor mij als ouder vlogen de jaren voorbij, voor Coco was het een periode van pieken en dalen. Zij was 8 toen ik deze blog begon en is nu 22. Een jonge volwassen vrouw vol in het leven. 

Als ik kijk naar ons leven nu speelt ADD helemaal geen rol meer. Het ligt zelfs zo op de achtergrond dat ik me afvraag of ADHD uberhaupt nog net zo'n groot issue op scholen is als 13 jaar terug. 

Coco is een periode van twee jaar als schoolverlater thuisgeweest. Van haar 15 tot haar 17e. In deze periode kon ze bijkomen van wat ze de afgelopen jaren emotioneel had meegemaakt.  Na het bezoek van al die middelbare scholen die allemaal zeiden haar de juiste begeleiding te kunnen geven en dit helemaal niet konden. Ze gaf iedere school een nieuwe kans, stond open voor nieuwe plannen, nieuwe hulp. Stelde zich helemaal open, had vertrouwen. En dat vertrouwen werd geschaad. Niet moedwillig. Maar omdat er geen juiste hulp was. Er was op de scholen geen personeel wat zich ontfermde over kinderen als Coco. Er was geen geld voor. Ook niet op het Bijzonder Onderwijs. Wat naar mijn idee echt het meest traumatisch was omdat ze hier met autistische en agressieve kinderen in een klas kwam met een docent die zelf tegen een burnout aan zat omdat hij zelf ook autistisch was, zo waren zijn eigen woorden.

Het gevoelige dromige pubermeisje werd depressief en begon zichzelf pijn te doen. Niet veel later gooide de school de handdoek in de ring: Haal uw kind maar van school af en vraag vrijstelling aan. Wij weten niet we moeten doen. En dat is dan het bijzonder onderwijs waar er meer aandacht voor kinderen als Coco zou moeten zijn. 

Vanaf het moment dat ze thuis kwam te zitten, had ze rust en mocht ze eindelijk weer helemaal zichzelf zijn. Ze deed niet veel. Ze was leeg. Ze was aan het "marineren". Bijkomen. Verwerken.

Na twee jaar besloten wij ouders om ons leven om te gooien en in Frankrijk opzoek te gaan naar een nieuw leven. Coco moest geactiveerd worden. En dat wilde ze graag, want ze wilde op zichzelf wonen, niet mee naar Frankrijk.

Die twee jaar "marineren" was heel belangrijk voor haar om te herstellen. Of in ieder geval tot rust te komen zodat ze weer actief aan de slag kon met haar leven.

Ze werd begeleid door het jongerenloket, kreeg een uitkering en ze werd in een kunstatelier geplaatst voor dagbesteding. Hier leerde ze leuke mensen kennen en kon ze creatieve dingen doen, helemaal voor haarzelf. Normaal gesproken blijf je hier een half jaar, maar ze had er zo naar haar zin dat ze er nog een half jaar bijkreeg.

In die tijd kreeg ze ook een plek in een begeleid kamer wonen project. Ze woonde met drie andere jongeren in een huis en kreeg begeleiding. Deze begeleiding was minimaal, maar het was er wel. Tegelijkertijd ging ze in therapie om trauma's te verwerken. Trauma van school en trauma van haar opvoeding. Want ook al doe je als ouders zo ontzettend je best. Het blijft moeilijk om een kind op te voeden en ervoer zij het leven als klein kind als overweldigend en beperkend. Hoe het ook zij. Ze kreeg de diagnose borderline. Daarna volde nog meer diagnoses. 

En zoals iemand op deze blog al eerder in de reacties schreef dat borderline en ADD qua gedrag veel op elkaar lijken, zou hier dus ook sprake van kunnen zijn. Mijn idee is dat Coco eerder een lichte vorm van autisme heeft omdat ze van kleins af aan sociale omgangsvormen niet snapte. En als coping mechanisme borderline ontwikkelde.

Nu Coco los was van ons, ging ze weer vooruit. Als moeder vond ik dat moeilijk, dat proces van loslaten. Maar het was ook een enorme opluchting omdat we zagen hoe goed ze het nu deed. Ook al had ze terugslagen. Het blijft moeilijk, maar een stap terug doen als ouder is beter, zeker als je ziet dat ze met de juiste begeleiding (eindelijk!) vooruit gaat.

Coco heeft nu in 2021 een eigen huis, ze is kunstenaar. Ze schrijft columns, is bezig met een filmscript, produceert muziek met anderen, tekent en ze heeft het naar haar zin. Ze is nog steeds in therapie en ze is veel verder dan ik was op die leeftijd. 

Ik denk, dat doordat ze zo vroeg al begeleiding heeft gekregen, ook al was dit niet de juiste en ik al op jonge leeftijd met haar kon praten over de problemen die ze tegenkwam, ze een solide basis heeft. Het maakt nogal een verschil om op je 35e erachter te komen waarom je de problemen in je leven hebt of op 8-jarige leeftijd en vooral dat je niet gek of niet goed bent, maar dat je een mooi mens bent en de wereld je nodig heeft. Dat heeft ze nu als leidraad. Ze is goed zoals ze is, en we hebben haar nodig. De wereld heeft haar nodig om ons in te laten zien dat we allemaal belangrijk zijn en dat we kunnen stralen als we op ons pad zitten. Voor haar was school niet het juiste pad. Ze was te zelfsturend, gevoelig, creatief en vond simpelweg de leerstof niet interessant. Ze kreeg niets georganiseerd en onthield de dingen. Nu ze de dingen doet die ze leuk vindt, is een meester in organiseren en heeft ze alles op een rijtje. Ik denk nu meer aan Creatief Hoogbegaafd. Maar ja, ook dat is weer een label. Ze is gewoon een mooi mens.

Ik schrijf dit vanuit midden-Frankrijk. We zijn inderdaad weggegaan. We hebben een jaar gereisd in een camper, ik schreef er een boek over, wat ook is gepubliceerd. Het balletje rolt. Mijn bedrijf loopt goed. Ik kan me heel goed concentreren, schrijf ook wetenschappelijke boeken. Werk veel in de tuin, in de natuur. Alles loopt goed. Het lijkt dat door de stappen die we afgelopen jaren hebben genomen, we allemaal op ons pad zitten, we doen waar we goed in zijn. Niet meer en niet minder. In balans, ontspannen. Ook met Jonathan gaat het prima, hij is nu meer open en gezellig, werkt en heeft leuke vrienden. 

Het leven zit altijd vol hobbels, maar er ze zijn er om er overheen te klimmen. We zullen ze altijd tegenkomen. Maar ADHD/ADD speelt in ons leven geen rol meer. 


woensdag 18 mei 2016

Hoe je nooit meer je sleutels kwijt raakt!

Deze strategie kwam ik tegen op een blog voor ADHD, want ja, uhm, sleutels, ondanks dat ik een vaste plaats voor ze heb, zwerven ze nog wel eens wat rond in de woonkamer, jaszakken of tassen. En hoe komt dat? Juist: te weinig aandacht voor de sleutels. Deze strategie kun je zien als mindfullness voor je sleutels. Een beetje extra aandacht en rust doet wonderen voor alles!
Natuurlijk kun je zo'n dingetje aan je sleutelbos doen met een ringtone of belletje. Maar er zijn altijd spullen die je kwijt zult zijn die dat niet hebben. Dus voor al de spullen die je vaak kwijtraakt kun je deze strategie toepassen. Je zult zien dat je daardoor ook meer ontspant, een fijne bijkomstigheid.
Probeer dit:
  1. Als je een kamer binnen komt of verlaat zeg je tegen jezelf: STOP!
  2. Haal diep adem.
  3. Breng je aandacht naar je voeten en voel hoe ze de grond raken.
  4. Beweeg met je tenen!
  5. Maak in gedachte een plaatje dat je voeten wortels vormen.
  6. Beeld je in dat de wortels in de aarde schieten als boomwortels.
  7. Breng je aandacht nu naar je sleutels.(of iets anders wat je niet kwijt moet raken.)
  8. Hou ze in je hand en voel ze.
  9. Adem nog een keer diep in.
  10. Leg je sleutels op de vaste plaats. Hun huisje.

Oefen dit een paar keer op een dag met je sleutels of met andere spullen. 
Hoe vaker je het doet, hoe sneller je er in wordt!  

dinsdag 17 mei 2016

10 vragen om aan je huisarts te stellen over ADHD/ADD

Deze lijst met vragen kwam ik tegen op een Amerikaanse website over ADHD, het zijn gerichte vragen waar iedereen wel eens over nadenkt als ze denken aan een behandeling voor ADHD/ADD. Het zijn de vragen die ik mijzelf ook stelde.
De huisarts kan je informeren over behandelmogelijkheden, maar niet alle huisartsen denken hetzelfde over de behandeling, bedenk dat een huisarts ook maar een mens met een eigen mening is en dat artsen opgeleid zijn met het idee alles te behandelen met medicijnen. Er komt wel meer belangstelling voor natuurlijke behandelingen met voeding en supplementen doordat er nu steeds meer wetenschappelijke onderzoeken worden uitgevoerd naar het effect van voeding en nutriënten op allerlei ziekten, kwalen en psychische aandoeningen. Maar het gaat langzaam. lang niet alle huisartsen zullen openstaan voor de nieuwe inzichten. 
Wees dus voorbereid, neem de informatie tot je en volg je  intuïtie . Wat voelt goed. Wat denk je zelf dat het meest logische is? 
  1. Wat kan ik verwachten als ik naar een psycholoog, psychiater of andere professionele hulpverlener ga om ADD te behandelen?
  2. Wat zijn de beste behandelingen voor volwassenen met ADD?
  3. Los van medicatie, wat kan ik nog meer doen om mijn ADD symptomen te verminderen?Wat vind u van dieet en sporten? Zijn er vitaminen en supplementen die kunnen helpen? 
  4. Wat zijn de te verwachten bijwerkingen van ADD medicijnen?
  5. Zijn er ook plantaardige supplementen die je zonder recept kunt kopen? Kan ik alcolhol drinken bij mijn medicijnen?
  6. Als ik een ADD diagnose krijg, heb ik dan een soort brandmerk waar ik op wordt beoordeeld?
  7. Hoe lang duurt de behandeling?
  8. Waar kan ik emotionele ondersteuning vinden voor mijn familie en voor mij?
  9. Mag ik ADD medicatie nemen als ik zwanger ben?
  10. Waar kan ik meer lezen over klinische onderzoeken waar ik aan kan deelnemen?

Pubers en voeding


In oktober vorig jaar schreef ik over de Oxypowder en Probiotica die ik voor Coco had gekocht met daarbij een Rawfood proteinepoeder om shakes mee te maken.
En zoals te verwachten was, is het me niet gelukt om Coco te overtuigen hoe belangrijk het is dat haar darmen gezond zijn. Ik heb de rawfood proteine shakes opgemaakt, best lekker hoor. De oxypowder gebruikt, prima spul, erg handig om te detoxen en te beginnen met een gezonde levensstijl. Je darmen worden tot in de kleinste hoekjes schoon gespoeld zonder dat je heftig op dieet moet. Ik eet natuurlijk al gezond dus voor mij was het effect niet shockerend. Voor een ieder ander zie zijn patroon om wil gooien: Doen! (ik kwam deze link tegen, met uitgebreide beschrijving van darmreiniging met Oxypowder.

Het probleem blijft echter: Hoe kan ik Coco overtuigen dat ze andere voeding nodig heeft? En aangezien Coco een echt kind van haar moeder is, is ze net als ik erg koppig en doet ze alleen iets als ze er echt van overtuigd is dat het werkt en dat het nodig is.
Ze is nu bijna 17 en officieel de puberteit voorbij, maar ja...

Gelukkig gaat, nou ja gelukkig, krijgt ze nu ook lichamelijke klachten, wat te verwachten was. Ze heeft last van haar maag, ze zegt zelf dat het niets met stress te maken is, ze is de laatste tijd juist meer ontspannen. Nee, iedere keer als ze iets eet met vet of veel koolhydraten krijgt ze last van haar maag. Geen brandend maagzuur maar een zwaar gevoel met misselijkheid. 
Ook is ze nooit erg fit. 

Dusss, wat doe je dan als moeder, je adviseert voeding die helpt haar maag slijmvlies te herstellen. Waarmee je meteen ook alle slijmvliezen mee ondersteunt ,dus ook de darmwand. 
Dat vind ze dan op zich niet zo'n gek idee.
Maarrrr, de boterham met hagelslag 's ochtends blijft er in gaan. Ze zegt dat het eten wat ik voorstel haar misselijkheid juist verergerd. Ze gelooft niet dat andere voeding helpt. En blijft koppig eten zoals ze eet. 
Geroosterd brood met boter en hagelslag. Gelukkig houdt ze van salades dus groenten op zich is geen probleem, maar groene smoothies of groentensoep in de ochtend is echt een 'no go'. Glutenvrij ontbijt? Rijstewafels gaan er wel in, maar dan eet ze toch daarnaast weer brood. Aangezien man en zoonlief brood eten is het ook moeilijk dit uit huis te verbannen.

Uiteindelijk zal de beste remedie zijn: Negeren en als ze echt ergere klachten krijgt zal ze toch wel stapjes maken.

Mensen kunnen niet geholpen worden als ze zelf niet gemotiveerd zijn en mensen met ADHD/ADD of autisme zijn wat dat betreft heel koppig. Juist de koppigste mensen hebben juist die gezonde voeding nodig! 

Kleine kinderen kun je verplichten op een bepaalde manier te eten, maar van een jaar of 5-6 wordt het steeds moeilijker. 

Wat wij nu doen is:
Veel salades
Veel gebakken groenten
Meer glutenvrije producten
Quinoa, linzen bij het avondeten ipv pasta

Die laatste twee, quinoa en linzen, gingen er tot een jaar terug absoluut niet in. Gelukkig worden de kinderen ouder en eten ze nu ineens zonder problemen linzen en quinoa schotels, ook boekweit gaat er zo in.
"Hoezo lust ik dat niet? Dat heb ik nooit gezegd?"  Waarop ik dan maar stil blijf. Natuurlijk. 

woensdag 11 mei 2016

Een jaar thuiszitten

In september 2015 beschreef ik het relaas van het schooljaar 2014-15, nu het schooljaar 2015-16 bijna zijn einde nadert kijk ik terug op het afgelopen schooljaar waarin Coco thuis zat omdat niemand haar kon helpen en ze een vrijstelling heeft gekregen.

F-act
In november vorig jaar is de behandeling van Coco bij F-act begonnen. Eén keer per week gaat Coco naar de psycholoog en kan ze haar ei kwijt. Daarnaast is er een begeleider die haar helpt met het zoeken naar een dagbesteding. En dat laatste wil maar niet lukken. De eerste drie maanden heeft de begeleider alleen maar mijn ideen voor dagbesteding onderzocht: vrijwilligersvacatures die ik aan had gedragen en gewone vacatures. Met andere woorden, ik had het net zo goed zelf kunnen doen, want nu was ik net zoveel tijd aan kwijt. Sinds ik geklaagd heb, is sinds een paar weken de begeleider actief met Coco open sollicitaties gaan schrijven. Verder heb ik nog niets gehoord.

Coco zit dus nu al een jaar thuis, ze staat laat op, schrijft wat, luistert muziek, tekent heel af en toe en staart wat naar de televisie. Het eerste half jaar vond ik dat prima, ik zag dat de druk van haar was afgevallen en ze ontspande, weer bij haarzelf kwam. Maar zo in het nieuwe jaar 2016 zou ik het wel fijn vinden als ze wat te doen had. Zij zelf ook natuurlijk. Al is bij haar geld een belangrijkere drijfveer dan ontwikkeling. Haar zelfbeeld over haar intelligentie wordt met de maand kleiner.

Een maand terug hadden we een gesprek met de behandelaar/psycholoog bij F-act, omdat ik ongeduldig werd, ik moet namelijk wel weer een nieuwe vrijstelling voor komend schooljaar aanvragen als blijkt dat Coco nog niet klaar is voor scholing.

In het gesprek bleek dat er een scholingsvorm is waarin gewerkt wordt een heel klein groepje, drie leerlingen met twee begeleiders. Luxer kun je het niet hebben. Coco zou op deze manier kunnen werken aan het behalen van haar startkwalificatie zodat ze niet meer leerplichtig is en eventueel kan nadenken over een MBO-opleiding.
De behandelaar zou de komende weken daar met Coco over praten en haar voorbereiden en zou de behandelaar contact opnemen met de leerplichtambtenaar over het verloop. Tot op heden natuurlijk nog niets gehoord. Dus ik klim weer in de 'pen' en ben nu in afwachting van een mail.

Op zich gaat het goed met Coco, ze heeft een vriend, genoeg vrienden met dezelfde interesses, ze gaat uit en heeft plezier. Maar doordeweeks zit ze thuis. En haar zelfbeeld op leergebied krimpt. Bij het woord "school", stromen de tranen over de wangen en wordt ze benauwd bij het idee dat ze weer een mislukking tegemoet zal gaan.
Scholing associeert zij met mislukkingen, met loze beloften. Met volwassenen die zeggen dat ze haar zeker kunnen helpen, maar die soms al na een paar maanden de handdoek in de ring gooien.
Hopelijk veranderd dat beeld ooit weer, en hopelijk is 'ooit' snel.



Schoonmaken

Het blijft altijd een heikel punt, schoonmaken en opruimen. Deze afgelopen week was ik vrij en was ik zo dapper om me te storten op het organiseren van het huishouden. Aangezien we het alle vier even vervelend vinden, nou ja, de kinderen wellicht nog meer dan wij, heb ik me verdiept in hoe we structuur aan kunnen brengen.

Ik had een maand terug al een week schema gemaakt met vaste taken voor iedereen. Dat betrof voornamelijk alles rond het eten maken en afruimen en afwassen met daarbij een klein taakje, bijvoorbeeld de trap afstoffen of slaapkamer opruimen.
Het schema werkt tot nu toe erg goed. Ik moet Coco en vaderlief wel steeds herinneren aan hun taak, maar ze doen het zonder al te veel problemen.

Nu ga ik een stapje verder. Ik zie namelijk het komend half jaar veel werk op me afkomen en het huishouden zal gewoon doorgaan.
Ik dook Pinterest op en keek wat rond op andermans schoonmaakschema's. Daarnaast keek ik hoe je instructies maakt voor mensen met ADHD en autisme.
Schoonmaken is nu eenmaal iets wat gedaan moet worden, maar niet echt leuk is, althans, wij vinden van niet. En voor mensen met ADD/ADHD is het des te moeilijker om te bedenken wat je eens zult gaan doen. Er is zoveel schoon te maken en voor je die ene tafel schoon hebt, ben je alweer afgeleid door de was, door de tv, door de telefoon, door het magazine wat nog op tafel lag. Nou ja, je kent het wel.

Je weet niet waar te beginnen, wanneer had je het eigenlijk voor het laatst gedaan? Ik denk dan, ik zou dat eens op moeten schrijven, dan hoef ik er ook niet meer aan te denken.
Dus nu dan eindelijk heb ik een jaarplanner gemaakt en maandelijkse schema's.
Daarnaast heb ik voor het schoonmaken van de keuken, badkamer en slaapkamer afvinklijsten gemaakt met instructies die je af kunt vinken bij het schoonmaken.
Je ziet dan waar je moet beginnen en waar je eindigt.
Heel overzichtelijk.

Je kunt de lijst downloaden en printen.
De jaarplanner is gemaakt voor mijn eigen huishouden, je kunt hem zo gebruiken of het als inspiratie gebruiken voor je eigen huis.
Kijk voor downloads op de downloadpagina in de rechterkolom.

zaterdag 3 oktober 2015

Darmreiniging en DIE-OFF

Na een week vertraging van de bestelling zijn alle poeders en pillen binnen! Ik ben, zoals te verwachten was, eerst zelf begonnen met het rawproteinepoeder en de probiotica. Coco is nog niet gemotiveerd. Ze heeft de smoothie met de rawproteinepoeder geproefd en vind het vies. Er zit veel gerstegras in en dit heeft een overheersende 'groene' smaak. Ik vind dat niet erg, maar Coco..ik weet nog niet hoe ik het ga doen. Veel praten en uitleggen denk ik. De laatste tijd is ze wel meer geinteresseerd in het effect van voeding. Het beste wat ik kan doen is zelf het goede voorbeeld geven en laten zien hoe geweldig ik me straks weer voel!

Oxypoedercapsules
Aan de slag dus. Met de Oxypoedercapsules wil ik even wachten omdat je daar de tijd voor moet nemen. De eerste dag zou je minstens drie tot vijf keer naar de wc moeten voor groot werk. En dat komt deze dagen niet goed uit. Dus ouderwets weer met probiotica begonnen. Ik slikte zo'n twee jaar probiotica en de afgelopen 1,5 jaar niet meer, door mijn burnout wilde ik niet meer over eten nadenken en ook niet nadenken over pillen en poeders. Ik richtte me meer op Ayurvedisch eten, wel gezond maar ook met brood en fruit. Al merkte ik dat ik weer vaker niesbuien kreeg en ik dagen had dat de voedselgevoeligheid wel erg hoog was en ik naast niesbuien ook migraines kreeg.

Probiotica
Op het potje van de probiotica staat dat het een sterke vorm is.
Ik heb het nu twee  dagen genomen en ik lig nu op bed dit te schrijven. Vandaag had ik geen tijd om zwak ziek en misselijk te zijn! Neem ik geen oxypoeder, moet ik toch afspraken af zeggen.
Eerst herkende ik het niet, ik was gister best moe, vandaag ben ik verdomde moe, grieperig, snotneus. Zo moe dat ik vanmorgen huilend mijn bed uitkwam en mijn afspraak af zei. Eerst dacht ik dat mijn burnout weer terug was. Maar tegelijkertijd wist ik dat het lichamelijk was, gewoon zooooo moe. Ik kon niets meer. Dus terug naar bed. En nu een paar uur later besef ik me: Het is de DIE-OFF! Helemaal niet bij stil gestaan omdat ik al zo lang probiotica had geslikt en er niet veel meer van merkte, maar ja afgelopen jaar heb ik weer brood en suiker gegeten. Dus ik begin weer van voor af aan.


Wat gebeurt er namelijk als je begint met probiotica: De candidaschimmel wordt afgebroken en de gifstoffen (in dit geval de gistcellen van de candidaschimmel) worden afgevoerd. Dat betekent dat in heel mijn lichaam de gifstoffen nu loskomen, ook in mijn bloedbaan. En daar kun je je best ziek van voelen. Dit is op zich een goed teken. De eerste stap naar herstel!

De symptomen van een die-off zijn:
Hoofdpijn
Moe
Duizelig

Misselijk
Gevoel van watten in je hoofd
Opgezette klieren
Opgeblazen buik
Constipatie
Diarree
Toegenomen gewrichts- en spierpijn
Verhoogde hartslag
Rillingen, zeer koude gevoelen
Jeuk, netelroos, huiduitslag
Zweten
Koorts
Terugkerende vaginale schimmelinfectie (jeuk, witte afscheiding)
Prostaat en bijholten infecties
Winderigheid
Keelpijn
Agressievere houding
Angstig
Depressiever

zie meer info op de Candidablog van Floor.

Ik heb nu een snotneus en grieperig gevoel. Dit had ik ook toen de eerste keer met sterke probiotica begon, zo'n 3,5 jaar terug. Dit gevoel kan zo'n 2 á 3 dagen (of een paar dagen langer, als je heel gifstoffen hebt) duren. Je lichaam heeft de tijd nodig om alle gifstoffen af te voeren.

Na deze dagen zul je je al snel weer fitter gaan voelen dan dat je je de afgelopen maanden of jaren hebt gevoeld.

Gun je lichaam die tijd en ondersteun de ontgifting door rust te nemen en veel water te drinken. Je kunt ook naar de sauna gaan om de gifstoffen eruit te zweten. 

Ik kies ervoor om lekker in bed te liggen en te lezen en schrijven. 
En nu ik me toch belabberd voel, kan ik wellicht ook vanavond wel het Oxypoeder nemen. Plakken we er morgen nog een dagje aan vast!