Een jaar thuiszitten

In september 2015 beschreef ik het relaas van het schooljaar 2014-15, nu het schooljaar 2015-16 bijna zijn einde nadert kijk ik terug op het afgelopen schooljaar waarin Coco thuis zat omdat niemand haar kon helpen en ze een vrijstelling heeft gekregen.

F-act
In november vorig jaar is de behandeling van Coco bij F-act begonnen. Eén keer per week gaat Coco naar de psycholoog en kan ze haar ei kwijt. Daarnaast is er een begeleider die haar helpt met het zoeken naar een dagbesteding. En dat laatste wil maar niet lukken. De eerste drie maanden heeft de begeleider alleen maar mijn ideen voor dagbesteding onderzocht: vrijwilligersvacatures die ik aan had gedragen en gewone vacatures. Met andere woorden, ik had het net zo goed zelf kunnen doen, want nu was ik net zoveel tijd aan kwijt. Sinds ik geklaagd heb, is sinds een paar weken de begeleider actief met Coco open sollicitaties gaan schrijven. Verder heb ik nog niets gehoord.

Coco zit dus nu al een jaar thuis, ze staat laat op, schrijft wat, luistert muziek, tekent heel af en toe en staart wat naar de televisie. Het eerste half jaar vond ik dat prima, ik zag dat de druk van haar was afgevallen en ze ontspande, weer bij haarzelf kwam. Maar zo in het nieuwe jaar 2016 zou ik het wel fijn vinden als ze wat te doen had. Zij zelf ook natuurlijk. Al is bij haar geld een belangrijkere drijfveer dan ontwikkeling. Haar zelfbeeld over haar intelligentie wordt met de maand kleiner.

Een maand terug hadden we een gesprek met de behandelaar/psycholoog bij F-act, omdat ik ongeduldig werd, ik moet namelijk wel weer een nieuwe vrijstelling voor komend schooljaar aanvragen als blijkt dat Coco nog niet klaar is voor scholing.

In het gesprek bleek dat er een scholingsvorm is waarin gewerkt wordt een heel klein groepje, drie leerlingen met twee begeleiders. Luxer kun je het niet hebben. Coco zou op deze manier kunnen werken aan het behalen van haar startkwalificatie zodat ze niet meer leerplichtig is en eventueel kan nadenken over een MBO-opleiding.
De behandelaar zou de komende weken daar met Coco over praten en haar voorbereiden en zou de behandelaar contact opnemen met de leerplichtambtenaar over het verloop. Tot op heden natuurlijk nog niets gehoord. Dus ik klim weer in de 'pen' en ben nu in afwachting van een mail.

Op zich gaat het goed met Coco, ze heeft een vriend, genoeg vrienden met dezelfde interesses, ze gaat uit en heeft plezier. Maar doordeweeks zit ze thuis. En haar zelfbeeld op leergebied krimpt. Bij het woord "school", stromen de tranen over de wangen en wordt ze benauwd bij het idee dat ze weer een mislukking tegemoet zal gaan.
Scholing associeert zij met mislukkingen, met loze beloften. Met volwassenen die zeggen dat ze haar zeker kunnen helpen, maar die soms al na een paar maanden de handdoek in de ring gooien.
Hopelijk veranderd dat beeld ooit weer, en hopelijk is 'ooit' snel.