Deze blog bestaat nu 13 jaar. Voor mij als ouder vlogen de jaren voorbij, voor Coco was het een periode van pieken en dalen. Zij was 8 toen ik deze blog begon en is nu 22. Een jonge volwassen vrouw vol in het leven.
Als ik kijk naar ons leven nu speelt ADD helemaal geen rol meer. Het ligt zelfs zo op de achtergrond dat ik me afvraag of ADHD uberhaupt nog net zo'n groot issue op scholen is als 13 jaar terug.
Coco is een periode van twee jaar als schoolverlater thuisgeweest. Van haar 15 tot haar 17e. In deze periode kon ze bijkomen van wat ze de afgelopen jaren emotioneel had meegemaakt. Na het bezoek van al die middelbare scholen die allemaal zeiden haar de juiste begeleiding te kunnen geven en dit helemaal niet konden. Ze gaf iedere school een nieuwe kans, stond open voor nieuwe plannen, nieuwe hulp. Stelde zich helemaal open, had vertrouwen. En dat vertrouwen werd geschaad. Niet moedwillig. Maar omdat er geen juiste hulp was. Er was op de scholen geen personeel wat zich ontfermde over kinderen als Coco. Er was geen geld voor. Ook niet op het Bijzonder Onderwijs. Wat naar mijn idee echt het meest traumatisch was omdat ze hier met autistische en agressieve kinderen in een klas kwam met een docent die zelf tegen een burnout aan zat omdat hij zelf ook autistisch was, zo waren zijn eigen woorden.
Het gevoelige dromige pubermeisje werd depressief en begon zichzelf pijn te doen. Niet veel later gooide de school de handdoek in de ring: Haal uw kind maar van school af en vraag vrijstelling aan. Wij weten niet we moeten doen. En dat is dan het bijzonder onderwijs waar er meer aandacht voor kinderen als Coco zou moeten zijn.
Vanaf het moment dat ze thuis kwam te zitten, had ze rust en mocht ze eindelijk weer helemaal zichzelf zijn. Ze deed niet veel. Ze was leeg. Ze was aan het "marineren". Bijkomen. Verwerken.
Na twee jaar besloten wij ouders om ons leven om te gooien en in Frankrijk opzoek te gaan naar een nieuw leven. Coco moest geactiveerd worden. En dat wilde ze graag, want ze wilde op zichzelf wonen, niet mee naar Frankrijk.
Die twee jaar "marineren" was heel belangrijk voor haar om te herstellen. Of in ieder geval tot rust te komen zodat ze weer actief aan de slag kon met haar leven.
Ze werd begeleid door het jongerenloket, kreeg een uitkering en ze werd in een kunstatelier geplaatst voor dagbesteding. Hier leerde ze leuke mensen kennen en kon ze creatieve dingen doen, helemaal voor haarzelf. Normaal gesproken blijf je hier een half jaar, maar ze had er zo naar haar zin dat ze er nog een half jaar bijkreeg.
In die tijd kreeg ze ook een plek in een begeleid kamer wonen project. Ze woonde met drie andere jongeren in een huis en kreeg begeleiding. Deze begeleiding was minimaal, maar het was er wel. Tegelijkertijd ging ze in therapie om trauma's te verwerken. Trauma van school en trauma van haar opvoeding. Want ook al doe je als ouders zo ontzettend je best. Het blijft moeilijk om een kind op te voeden en ervoer zij het leven als klein kind als overweldigend en beperkend. Hoe het ook zij. Ze kreeg de diagnose borderline. Daarna volde nog meer diagnoses.
En zoals iemand op deze blog al eerder in de reacties schreef dat borderline en ADD qua gedrag veel op elkaar lijken, zou hier dus ook sprake van kunnen zijn. Mijn idee is dat Coco eerder een lichte vorm van autisme heeft omdat ze van kleins af aan sociale omgangsvormen niet snapte. En als coping mechanisme borderline ontwikkelde.
Nu Coco los was van ons, ging ze weer vooruit. Als moeder vond ik dat moeilijk, dat proces van loslaten. Maar het was ook een enorme opluchting omdat we zagen hoe goed ze het nu deed. Ook al had ze terugslagen. Het blijft moeilijk, maar een stap terug doen als ouder is beter, zeker als je ziet dat ze met de juiste begeleiding (eindelijk!) vooruit gaat.
Coco heeft nu in 2021 een eigen huis, ze is kunstenaar. Ze schrijft columns, is bezig met een filmscript, produceert muziek met anderen, tekent en ze heeft het naar haar zin. Ze is nog steeds in therapie en ze is veel verder dan ik was op die leeftijd.
Ik denk, dat doordat ze zo vroeg al begeleiding heeft gekregen, ook al was dit niet de juiste en ik al op jonge leeftijd met haar kon praten over de problemen die ze tegenkwam, ze een solide basis heeft. Het maakt nogal een verschil om op je 35e erachter te komen waarom je de problemen in je leven hebt of op 8-jarige leeftijd en vooral dat je niet gek of niet goed bent, maar dat je een mooi mens bent en de wereld je nodig heeft. Dat heeft ze nu als leidraad. Ze is goed zoals ze is, en we hebben haar nodig. De wereld heeft haar nodig om ons in te laten zien dat we allemaal belangrijk zijn en dat we kunnen stralen als we op ons pad zitten. Voor haar was school niet het juiste pad. Ze was te zelfsturend, gevoelig, creatief en vond simpelweg de leerstof niet interessant. Ze kreeg niets georganiseerd en onthield de dingen. Nu ze de dingen doet die ze leuk vindt, is een meester in organiseren en heeft ze alles op een rijtje. Ik denk nu meer aan Creatief Hoogbegaafd. Maar ja, ook dat is weer een label. Ze is gewoon een mooi mens.
Ik schrijf dit vanuit midden-Frankrijk. We zijn inderdaad weggegaan. We hebben een jaar gereisd in een camper, ik schreef er een boek over, wat ook is gepubliceerd. Het balletje rolt. Mijn bedrijf loopt goed. Ik kan me heel goed concentreren, schrijf ook wetenschappelijke boeken. Werk veel in de tuin, in de natuur. Alles loopt goed. Het lijkt dat door de stappen die we afgelopen jaren hebben genomen, we allemaal op ons pad zitten, we doen waar we goed in zijn. Niet meer en niet minder. In balans, ontspannen. Ook met Jonathan gaat het prima, hij is nu meer open en gezellig, werkt en heeft leuke vrienden.
Het leven zit altijd vol hobbels, maar er ze zijn er om er overheen te klimmen. We zullen ze altijd tegenkomen. Maar ADHD/ADD speelt in ons leven geen rol meer.
