Het waren heftige jaren waarin ik heel veel met haar bezig ben geweest, maar tegelijkertijd was het voor mij net zo heftig. Tsjonge jonge, wat waren de afgelopen twee jaar heftig!!
Er is ook heel veel gebeurd in mijn hoofd, in mijn lichaam en in mijn leven.
We beginnen waar ik geeindigd was in 2013. Een nieuwe baan met vaste uren, vaste werkzaamheden. Zekerheid, rust.
Ik begon in november 2012 met het idee te gaan koken voor de lunch voor zo'n 25 man, jongens die op wat voor manier dan ook ontspoord waren zouden mij helpen. Daarnaast zou ik een Jamie Oliver achtige lunchroom op gaan zetten voor de ontspoorde jongens. Hier zou ik ze leren wat het horecavak inhield en een lunchroom runnen voor de bedrijven in de wijk,
Na drie maanden koken met de jongens, die soms lief, soms breekbaar en regelmatig het bloed onder mijn nagels haalden, was het nog steeds niet duidelijk of de financiering rond was.
Ik werd aan het lijntje gehouden.
Het werk vond ik leuk, maar de paar jongens die me psychologisch triggerden raakten me zo diep dat ik soms huilend naar mijn werk fietste. Ik vond mijn werk leuk, maar die trigger. Het gepeuter in mijn ziel op sommige ochtenden vond ik erg moeilijk. Ik was niet de enige die moeite met ze had, de jongens werden dan ook uit het traject gezet wegens wangedrag.
Ik dacht dat ik het prima naar mijn zin had, ook toen ik na een half jaar te horen had gekregen dat de lunchroom niet door ging. Ik ging door, maakte lesplannen, schreef lezingen over voeding en de invloed hiervan op het gedrag en de psyche. Maar ik deed er niets mee.
Er was geen land te bezeilen met de jongens, ze kwamen en gingen wanneer ze zin hadden. Er was geen structuur vanuit de directie en het lesprogramma had geen zin omdat de ene week een jongen enthousiast begon en hij de volgende week ineens weer weg kon zijn en niet meer terug kwam.
De 25 man voor de warme lunch waren ondertussen 40 man geworden. Mijn afwashulp was inmiddels ontslagen om een vage reden. En vanaf toen was het teveel.
Thuis zat ik met een desperate Coco, op mijn werk had ik veel te veel hooi op mijn vork. En ja ik trok mijn mond open, ging in gesprek met leidinggevenden maar kreeg te horen dat er geen geld was voor veranderingen.
Ik had zo'n spijt van mijn baantje in loondienst!!
Ik voelde me als een slaaf, de loonslaaf.
En toen, op een ochtend na het boodschappen doen stapte ik het gebouw binnen, en een stortvloed aan tranen kwam uit mij en heeft drie maanden aangehouden.
De druppel was een Coco die 's morgens niet uit bed wilde komen en mijn werk wat me leeg zoog.
Ik voelde me ineens leeg. Ik voelde me gebruikt, door iedereen. Ik was een sloof. Ik voelde me een sloof. En dat verdiende ik niet.
Ik was overspannen, burnout.
Ik zat thuis.
Geen tomaat of ui kon ik nog vasthouden zonder heel erg kwaad te worden.
Na drie maanden huilen, kwamen negen maanden psycholoog en boeken lezen. Ik bedacht allerhande creatieve beroepen waarin ik me wilde ontwikkelen.
Na een jaar was ik een beetje bijgetrokken.
Thuis had ik de boel gereorganiseerd: ik had strepen getrokken: tot hier en niet verder. Ik doe niets meer, zoek het maar uit allemaal.
Zoek jezelf moeder, vind je zelf!
Uiteindelijk kreeg ik na een jaar weer zin om me met voeding bezig te houden, ik ging weer schrijven over voeding www.aptaeten.com en heel langzaam aan nam ik weer contact op met mijn netwerk. In december 2013 knapte mijn ballonnetje en anderhalf jaar later ging ik weer voorzichtig hier en daar wat klussen doen. Nu,september 2015, wordt de agenda weer wat voller.
Ik kijk nu heel goed naar wat ik echt wil en voel direct wanneer iets niet klopt, zo heb ik de afgelopen periode al diverse aanbiedingen voor werk waarmee ik een vast inkomen kon genereren maar waar ik me niet goed bij voelde, afgeslagen. Dat is heel raar en moeilijk.
Maar accepteren dat ik, nu ik 46 jaar ben anders ben dan toen ik 40 was is het belangrijkste. De hormonen zijn duidelijk aan het veranderen, de lichamelijke gesteldheid is anders. Ik kan niet anders doen dan luisteren naar mijn lichaam.
En dat is waar ik mee bezig ben. Ik geef voedingsadviezen, voedingsworkshops, wildplukwandelingen en hormoonbalancerende cursussen en lezingen voor vrouwen in de overgang en voor vrouwen met menstruele klachten.
Ik verslind boeken over voeding en hormonen, over voeding en psychische klachten. Inmiddels ben ik ook een ervaringsdeskundige op het gebied van burnout en de overgang.
En nog nooit heb ik zo sterk het gevoel gehad op het goede pad te zitten.
Als slagroom op de taart heb ik me ingeschreven voor een cursus cabaret, want dat wilde ik ook al sinds mijn 14e.
Op 29 september start de cursus, ik ben heel benieuwd!!
Ik lees graag of je iets herkend in mijn verhaal en of je zelf iets dergelijks hebt meegemaakt. Alle reacties zijn welkom. We zijn er tenslotte om te leren van elkaar. <3 p="">
Geen opmerkingen:
Een reactie posten