Pilletjes

Coco heeft sinds vorige week pilletjes voor schooldagen. Vooral voor dagen met veel theorie. We hadden anderhalf jaar terug al een doosje Ritalin gekregen van een ADHD kinderarts. Om zelf eens te proberen. Ik had toen ooit een half pilletje genomen en voelde direct mijn hoofd tintelen en voelde me net zo suf als wanneer ik migrainemedicijnen neem.
De pilletjes hadden we uitgeleend en zijn ook weer terug gekomen, de kennis wilde pilletjes ook al niet. En nu heb ik vorige week een paar pilletjes genomen. Ik voelde me weer precies de zelfde tintelingen en sufgeslagen heid van een half pilletje(5 mg).
Ik heb ze ook aan Coco gegeven. Bij Coco werken ze prima. Ze heeft geen last van bijwerkingen.
Ze vraagt zelfs om de pilletjes. Bij alle andere pilletjes en druppeltjes op natuurlijke basis moest ik steeds aandringen met het verhaal dat ze zich uiteindelijk beter zal voelen.
Bij Ritalin zegt heel rustig, ik zal mijn pilletje nog nemen.
De afgelopen dagen was ze veel boos en verdrietig. Ze voelde zich een slecht mens.
Dat breekt mijn hart!
Vandaag liep ze naar school en zong en vertelde verhalen. Ineens zei ze: Ik ben heus niet gelukkig hoor. Ik vroeg wat ze dan voelde.
Niet gelukkig, niet boos, gewoon eigenlijk niets. Ik voel niets.
Dat vond ze geloof ik wel even best. De gevoelens worden haar de laatste tijd te veel. Zeker de negatieve gevoelens. Maar ik vind het wel een raar idee dat ik medicijnen in mijn kind stop en dat mijn kind het fijn vind om even niets te voelen.
Even een pilletje om even niets te voelen, is dat ok?

Dromen

Wij zijn dromers. Althans, ik, vriendlief en Coco. Jonathan is flink geaard.
Ik dacht dat ik ook altijd flink geaard was. Ik ben nuchter, met beide voeten op de grond. Dat heb ik altijd gedacht totdat ik een aantal jaren terug een sessie voetreflexmassages kreeg. Mijn energiepunten werden bewerkt via mijn voeten(heerlijk!) en de energiepunten op mijn lichaam werden nog eens extra behandeld met een dikke wierookstaaf waarvan ik de naam niet meer weet. Dat laatste was om me wat meer te aarden omdat ik zo'n dromerig type was. Huh? Ik?
Ik ben gaan nadenken over wat de reflexdame zei.
Ze zei dat ik allerlei ideeen en gedachten had maar dat ik ze niet goed kon concretiseren.
Dat was helemaal waar. Maar was ik dan meteen dromerig?
Ik ben er sindsdien op gaan letten en het is waar!
Ik kan heel de dag dromen. Dromen over wat ik ga doen, wat ik nog moet doen, dromen over ons mooie huis, dromen over verre oorden.
Vriendlief heeft dat ook.
Doordat wij beiden zo dromerig zijn bedenken we ook veel leuke, gekke dingen.
Onze eigen fantasiewereld. Coco doet dat ook. Ze maakt boekjes met gedichten en verhalen. Ze tekent veel plattegrond van pretparken, huizen en dierentuinen, de een nog leuker dan de ander.
Wij vermaken ons wel in ons hoofd.
We verdienen er ons geld mee.

Maar nu komt van de week de bouwinspectie langs om ons huis na te kijken op achterstallig onderhoud, dat doen ze in heel onze wijk. Om de buurt wat op te krikken.
En nu moeten we ineens door de ogen van gewone mensen kijken. Mensen die nooit dromen. Mensen die alles werkelijk zien zoals het is.
Vanaf het moment dat de brief op de deur valt met de mededeling dat de heren langs zullen komen, werd ik wakker.
Ons huis,ons kasteel, door andermans ogen!

Onze majestueuze trap is dan is sinds vorige week ineens een afgetrapte versleten trap. De balkons zijn haast niet te betreden. Het houtwerk zit vol blazen en gaten. Niks is af.
Alles waar we mee begonnen om op te knappen is, al voordat het halverwege de opknap beurt was, achtergelaten als afgeschreven. Niet de moeite waard om nog verder te gaan.
Niet dat het echt niet de moeite waard is. Het is alleen zo dat ik halverwege een project al tien andere dingen in mijn hoofd heb en dat het schilderen van een raamkozijn nu eenmaal stomvervelend is.
Laat staan het plaatsen van een hele nieuwe raampartij!

Nu moeten we dan op de blaren zitten.
Teveel dromen wordt afgestraft.
Ergens wel goed hoor. Anders zouden we het huis nooit opknappen. In ons hoofd komt het allemaal wel goed, maar in werkelijkheid gebeurt er niets.
Voordeel van deze situatie is dat er vette subsidies zijn voor een wijk vol dromers.
De beoogde doelgroep voor gewenste bewoners van onze wijk zijn kunstenaars en jonge gezinnen.
De gemeente begrijpt dan best dat je het moeilijk vind om je met aardse zaken bezig te houden.