Dromen

Wij zijn dromers. Althans, ik, vriendlief en Coco. Jonathan is flink geaard.
Ik dacht dat ik ook altijd flink geaard was. Ik ben nuchter, met beide voeten op de grond. Dat heb ik altijd gedacht totdat ik een aantal jaren terug een sessie voetreflexmassages kreeg. Mijn energiepunten werden bewerkt via mijn voeten(heerlijk!) en de energiepunten op mijn lichaam werden nog eens extra behandeld met een dikke wierookstaaf waarvan ik de naam niet meer weet. Dat laatste was om me wat meer te aarden omdat ik zo'n dromerig type was. Huh? Ik?
Ik ben gaan nadenken over wat de reflexdame zei.
Ze zei dat ik allerlei ideeen en gedachten had maar dat ik ze niet goed kon concretiseren.
Dat was helemaal waar. Maar was ik dan meteen dromerig?
Ik ben er sindsdien op gaan letten en het is waar!
Ik kan heel de dag dromen. Dromen over wat ik ga doen, wat ik nog moet doen, dromen over ons mooie huis, dromen over verre oorden.
Vriendlief heeft dat ook.
Doordat wij beiden zo dromerig zijn bedenken we ook veel leuke, gekke dingen.
Onze eigen fantasiewereld. Coco doet dat ook. Ze maakt boekjes met gedichten en verhalen. Ze tekent veel plattegrond van pretparken, huizen en dierentuinen, de een nog leuker dan de ander.
Wij vermaken ons wel in ons hoofd.
We verdienen er ons geld mee.

Maar nu komt van de week de bouwinspectie langs om ons huis na te kijken op achterstallig onderhoud, dat doen ze in heel onze wijk. Om de buurt wat op te krikken.
En nu moeten we ineens door de ogen van gewone mensen kijken. Mensen die nooit dromen. Mensen die alles werkelijk zien zoals het is.
Vanaf het moment dat de brief op de deur valt met de mededeling dat de heren langs zullen komen, werd ik wakker.
Ons huis,ons kasteel, door andermans ogen!

Onze majestueuze trap is dan is sinds vorige week ineens een afgetrapte versleten trap. De balkons zijn haast niet te betreden. Het houtwerk zit vol blazen en gaten. Niks is af.
Alles waar we mee begonnen om op te knappen is, al voordat het halverwege de opknap beurt was, achtergelaten als afgeschreven. Niet de moeite waard om nog verder te gaan.
Niet dat het echt niet de moeite waard is. Het is alleen zo dat ik halverwege een project al tien andere dingen in mijn hoofd heb en dat het schilderen van een raamkozijn nu eenmaal stomvervelend is.
Laat staan het plaatsen van een hele nieuwe raampartij!

Nu moeten we dan op de blaren zitten.
Teveel dromen wordt afgestraft.
Ergens wel goed hoor. Anders zouden we het huis nooit opknappen. In ons hoofd komt het allemaal wel goed, maar in werkelijkheid gebeurt er niets.
Voordeel van deze situatie is dat er vette subsidies zijn voor een wijk vol dromers.
De beoogde doelgroep voor gewenste bewoners van onze wijk zijn kunstenaars en jonge gezinnen.
De gemeente begrijpt dan best dat je het moeilijk vind om je met aardse zaken bezig te houden.