Een dagje Coco en Lisa uit balans

Deze blog schreef ik gisteren(zaterdag) toen ik het helemaal zat was met ons tweeen. Ik wilde mijn moeder mailen met mijn klaagzang maar ik heb het bericht niet opgestuurd omdat mijn moeder er ook niets mee kan en ik al genoeg had aan het opschrijven van mijn gedachten. Door dit schrijven kwam ook het idee om mijn gedachten te delen op het net met het idee dat anderen wellicht in dezelfde situatie zitten en wat opsteken van deze weblog. Reacties zijn zeer welkom!

Ik word helemaal gek van de situatie met Coco van de afgelopen weken. Het loopt echt uit de hand. Coco is een groot dwars geval.
Als ik ja zeg, zegt zij nee, als ik nee zegt zegt zegt zij ja. Als zij zegt: "hou van mij" en ik knuffel haar, schreeuwt ze dat ik op moet houden. Als ik ophoud schreeuwt ze dat ik lief moet zijn. Als ik lief ben vraagt ze op een agressieve manier waarom ik daarvoor zo boos deed.
Als ik dat uitleg is het niet waar, als ik zeg dat ik wil dat ze meewerkt en niet overal het tegenover gestelde op moet zeggen zegt ze dat ze helemaal niets doet. Als na anderhalf uur huilen en schreeuwen de rust terug keert ligt ze huilend in mijn armen omdat ze zelf helemaal niets snapt van haar eigen reacties. Dat ze er zelf ook niets aan kan doen en het onbegrijpelijk voor haar is. Laat staan dat ze uit kan leggen waarom ze zo doet. Want dat weet ze niet.

Het enige wat ik weet is dat ik iedere keer als zij zo doet ik getriggerd wordt en snel boos wordt. Ik raak snel gespannen, ben ongeduldig, krijg migraine, stort me op mijn bed en huil. Ik probeer het te verbergen maar een ADD'er voelt meteen als er iets mis is. Coco vraagt dan wat er is, want ze heeft toch niets gedaan?
Als haar hersenen weer helemaal tot rust gekomen zijn en als ze heel erg geschrokken is van mijn reactie wil ze het goedmaken. Gisteravond heeft ze het avondeten gemaakt. 'om het goed te maken'.
Want ze houd zo ontzettend veel van me, zooooo ontzettend veel.
Het spijt haar allemaal zo.
Ze is van nature zo'n lief en knuffelig kind. het laatste wat ze wil is dat iemand boos op haar is. door wat er in haar hoofd afspeelt voelt ze zich onzeker. En mijn reacties vandaag hielpen ook niet mee om deze onzkerhden weg te nemen.
Als we dan aan tafel zitten en iemand op een andere manier een aardappel dan zij het in haar hoofd had begint het hele verhaal met boos zijn schreeuwen weer opnieuw.

Ik heb Coco vanmiddag geslagen en helemaal door elkaar geschud. Ik voel me zo machteloos! Ik schaam me omdat ik haar pijn doe, lichamelijk maar vooral op het psychische vlak. Ik zou beter moeten weten. Ik weet wat de oorzaak is van haar gedrag. Ik weet alleen niet hoe ik haar kan helpen op momenten van haar dwarse aanvallen. Ik kan het niet laten stoppen. Ik kan er niets mee en het maakt me verschrikkelijk gespannen.
Lief zijn helpt niet, boos zijn helpt niet, proberen te begrijpen helpt niet. En dat maakt me soms helemaal gek. Ze zegt dingen die ze niet wil zeggen ze doet dingen die ze niet wil doen.
Coco is erg verdrietig en ik ben ook verdrietig omdat ik weet dat als zij medicijnen zou krijgen ze deze buien veel minder zou hebben.
Als de onweer in haar hoofd weer over is gewaaid zitten we bij elkaar en knuffelen we heel veel. Ik zeg dat we een lekker stel zijn zo met z'n tweeen. Ik zeg dan dat ik soms ook dingen doe naar haar toe die ik helemaal niet wil doen.
Niet dat dat het goed maakt. Maar ze begrijpt dan wel dat ik soms ook niet helemaal mijzelf ben en dat de ruzies moment opnames zijn. Dat ik altijd van haar zal houden ongeacht wat er gebeurd.
Dan haalt zij opgelucht diep adem en geeft me een kus. We are one of a kind. Helaas.
Want ik heb nu sinds van de week ook officieel ADHD,of beter ADD. De rustige variant. Noem het maar rustig!

Bij de BAVO (riagg) weten ze dat ze ADD heeft, maar alleen omdat de diagnose nog niet officeel via een kinderpsychiater is gesteld krijgt ze geen medicijnen. (het verhaal van het traject van hulpverlening vertel ik nog een andere keer)
Pas ergens in januari zal ze aan de beurt zijn. Dan zijn we drie maanden vol verdriet verder! En dat is lang op zo'n klein kinderleven en misschien wel tekenend voor haar leven.
Ze is al zo faalangstig door haar concentratieprobleem. Ze speelt haast niet met vriendinnen omdat ze hun taal en sociale omgangsvormen niet begrijpt. Ze voelt zich erg onbegrepen. en nu ben ik ook een beetje aan het instorten op dat gebied en zeg ik soms ook in mijn woede en verdriet dat ik haar niet meer begrijp.

Maandag ga ik een arts bellen die bekend is met de enzymtherapie. We zijn zelf al begonnen met de druppeltjes en andere supplementen en wellicht helpt het (op termijn)

Zometeen gaan we naar buiten naar de jeugdtheaterschool. En ik moet maar eens na gaan denken over een heel strak schema!