Verslapen

Zo'n twee keer per jaar gebeurd het dat we ons verslapen. Vanmorgen was er een van. Ik had op het verkeerde knopje gedrukt waardoor het alarm definitief uitstond. Ik was te suf om het goede knopje in te drukken doordat er vannacht tot 03.30uur filmpjes in mijn hoofd af bleven draaien van de gebeurtenissen van zondag. Gisteren dus.
Gisteren was een emotionele dag. Ik ging met mijn vriend (vader van mijn kinderen, partner sinds 12 jaar) naar de vriend van mijn schoonmoeder (vriend waar zij geloof ik al zeker 20 jaar mee verkeerd). Hij heeft kanker en leeft in zijn laatste weken. De kinderen, Coco en Jonathan hebben we afgezet bij mijn oudste zus.
Voor onze oude lieve zieke vriend hebben we een cd meegenomen die hij graag wil draaien op zijn uitvaart. Melancholische zigeunermuziek op de viool. Heel mooi, heel ontroerend.
Een emotionele middag. waarbij we de brok in de keel regelmatig wegslikten.
Om te ontspannen gingen we naar de standwerkerswedstrijd in het stadje. daar kreeg ik spontaan migraine van de eenzijdige aandacht van een standwerker aan wie ik met mijn stomme kop oprecht een vraag had gesteld. Hij tetterde maar door met passie in zijn ogen, keek me aan opdat ik niet weg zou lopen. Ik ben dan weer te beleeft om weg te lopen.
Na de standwerkers haalden we de kinderen op bij mijn zus. De migraine en spanning in mijn lichaam werden minder. Ik kon me hier beter uiten en ontspannen. Maar ik moest nog steeds het verdriet om de oude lieve vriend een plaatsje geven. Het verdriet voelde ik in heel mijn lichaam. Gelukkig was ik in een liefdevolle omgeving.

Bij zus bleven we eten. We praatten over ADD. Mijn nichtje van 16 heeft waarschijnlijk ook ADD de verwijsbrief voor een test is al in huis.
Na een gezellige avond gaan we huiswaarts. Coco is op. Heel de terugweg heeft ze geschreeuwd en gehuild om kleine dingetjes.

Door dat ik de dingen van de dag niet rustig heb kunnen verwerken zijn alle gedachten vannacht voorbij gekomen. De filmpjes bleven maar heel druk door mijn hoofd gaan.
Vanmorgen versliepen we ons dus. Haasten is nooit fijn en zeker niet met een Coco die als een baby behandeld wil worden op momenten dat het juist niet kan.

Daarbij kreeg Jonathan vanmorgen weer eens een spontane bloedneus. Terwijl ik Jonathan hielp bleef Coco aan een stuk door gillen vanuit haar bed. "Waarom kom je niet mmaaaammmaaa!" Terwijl ze donders goed weet dat ik met Jonathan bezig ben.
Toch is de ochtend verder redelijk goed verlopen.

Alleen zijn we dit weekend vergeten de schrijfopdracht te maken. Een opstel.Coco is bang dat de juffrouw heel erg boos zal worden. We spreken af dit tussen de middag te schrijven(waarschijnlijk is hier dan helemaal geen tijd voor, maar ja, het scheelt weer een hysterische huilbui bij het naar school lopen).

Ik ben moe.