Coco

Vanochtend was het weer mis met Coco. We wisten het van te voren want ze was later naar bed gegaan dan normaal. Het was het normale scenario met ontkennen/vragen gillen/huilen. Lekker slopend ochtendje.
Ondanks alle strubbelingen is toch nog op tijd op school gekomen. Ik wou dat ik wat geduldiger was.....
Vanmiddag gingen we koekjes bakken. Met z'n drieen. Jonathan, Coco en ik. Om de beurt mochten ze iets afwegen. Daar ging het direct al fout want alles wat Jonathan deed was net het geen wat Coco zogenaamd het leukst vond. Bij ieder ding wat niet ging zoals zij het in haar hoofd had werd ze heel erg verdrietig, ging gillen en rende naar boven. Waarop Jonathan en ik rustig verder werkten. Later kwam Coco dan naar beneden. Het deeg was gekneed. Coco ging weer gillen, dit keer zeker een half uur omdat zij het deeg had willen kneden. Als ik uitleg dat ze dan beneden had moet blijven ben ik een verschrikkelijk mens. Soit, het zij zo.
Als het verdriet gezakt is,uurtje later, is Jonathan allang naar buiten gevlucht zonder ook maar een koekje te maken. "Ga jij maar lekker met Coco koekjes maken want zij wil het zo graag, ik ga wel buiten spelen." Ik kon hem niet overtuigen dat het juist gezellig was als hij zou blijven, wat ook wel weer begrijpelijk is.
Uiteindelijk hebben Coco en ik dan toch samen koekjes gemaakt. Coco werd rustig en uiteindelijk hebben we samen Madagascar gekeken. Na het eten maakte ze hele leuke tekeningen over een restaurant in de jungle van Hawai. Ze maakte er een folder bij, wat kaartjes. Het restaurant zou zo kunnen beginnen! Zelfs haar huiswerk maakte ze zonder te mokken, dat hadden we nog nooit meegemaakt!
Naar bed gaan ging heel rustig en tevreden. Ze werd op bed gelegd door Vadertjelief, ik was weg. Dat geeft toch te denken he. Nou gelukkig maar. Want Coco en ik zijn veel te veel bij elkaar.
Toen ik na een vergadering en het Coco knuffelen bij Jonathan ging kijken vertelde hij tevreden en trots dat hij met Coco had gepraat over ADD en over andere kinderen op school die het ook hebben. Dat zij pilletjes hebben waardoor ze niet steeds zo verdrietig of boos zijn. Hij zei dat Coco dat erg fijn vond.
En hij vertelde ook nog dat hij net had bedacht dat als we Coco gelukkig en rustig wilden hebben, je heel rustig en heel lief moet praten. Dat je niet tegen haar opmerkingen in moet gaan en je beter vragen kunt stellen en haar rustig de tijd moet geven om daar op te kunnen antwoorden.
Is het niet fantastisch! Hij is 11!
Fijn dat hij voor zichzelf een manier zou kunnen vinden om beter met haar om te gaan. Als het maar niet te veel op hem drukt. Hij is erg begaan met de mensen om hem heen. Tot nu toe heb ik het idee dat hij grotendeels nog steeds zich zelf kan zijn. Dat kleine deeltje wanneer dat niet zo is, is het deel wat we allemaal hebben als Coco weer onweer in haar hoofd heeft.