Ik werkte toen 12 uur per week en zorgde voor de kinderen, deed wat ik moest doen als moeder en probeerde het een beetje leuk voor mijzelf te maken binnen de gegeven kaders. Maar ik was niet de vrouw die ik wilde zijn. Ik had angstaanvallen, wilde meer werken maar ik had vaak migraine en dacht dat ik waarschijnlijk toch niet aan de baan zou komen die ik zou willen. Dus had ik een eigen bedrijfje waar ik alles zelf in kon vullen. Het werkte tot op een bepaalde hoogte maar gaf niet de bevrediging die ik zocht.
Daarom zocht ik hulp en kreeg ik de diagnose ADD.
Nu anno 2013 eet ik anders en werk ik als een paard, doe 10 dingen tegelijk, ideeen stromen binnen en ben erg goed in ad hoc werken. Veranderingen in mijn werk? Heerlijk.
Ik netwerk me suf, ben de vrouw die ik wil zijn. Ik grijp mijn kansen, ontmoet leuke inspirerende mensen en voel de energie stromen. Ik, die dacht dat ik graag alleen wilde zijn, werk nu met en voor mensen, kleine groepjes. Ik geef les en ik sta op festivals met een catering. Dit is gekomen door me open te stellen. Door te leren luisteren naar anderen. Door mijn ego te verkleinen. Door te luisteren naar mijn lichaam.
Hierdoor werd mijn netwerk groter en kreeg ik werk waarin ik al mijn kwaliteiten kan gebruiken.
Ik wist ook dat als ik meer wilde werken dan voorheen, ik werkelijk wat aan mijn gezondheid moest doen. Anders zou ik zo vaak migraine hebben dat ik niet zou kunnen werken.
En toen ik eenmaal anders at, veranderde ook mijn instelling. Ik weet niet wat eerder kwam. De voldoening van werk of de voedingsverandering. Wat ik wel weet is dat deze twee samen zorgen dat het bloed weer stroomt.
Ik voel me ADD'er als ik mijn lichaam moe is van de chemicalien en suikers.
Ik voel me ADHD'er als mijn lichaam fit en vrolijk is van alle groenten en gezonde voedingsmiddelen.
En ik ben er erg blij mee. Omdat ik dan goed functioneer. Mijn hoofd gaat nog alle kanten op maar wel alle goede kanten.
De dromerige 'ik' is een 'ik' in ruststand. Een licht gefrustreerde ik die niet tot actie kan komen.
De hyper 'ik' is een 'ik' in actie. Fris en vrolijk, licht bluffend door het leven struinend.
Als mensen mij vragen voor opdrachten kan ik alles. Natuurlijk, geen probleem. En wat blijkt: Ik kan het!
Als je wil kan je alles. Daar ben ik van overtuigd. Als je bloed maar kan stromen.
De psycholoog Otto Rank classificeerde het als volgt:
Er is de Artiest en er is de Neuroot.
Een neuroot is een gefrustreerde artiest.
En zo is het.
Als een artiest geblokkeerd wordt door de grenzen in de maatschappij of persoonlijke blokkades waar hij tegen aan loopt dan wordt hij neurotisch. Je legt je neer bij de situatie, maar blij wordt je er niet van.
Als ik kijk naar mijn dochter Coco dan is ze betreft die dingen die ze niet leuk vind erg afwezig, dromerig en vind ze het moeilijk te starten en het werk af te maken. Neuroot
Doet ze iets wat ze leuk vind: Schrijven, dan kan ze een hele dag achter elkaar werken. Artiest.
Bijvoorbeeld:
Coco heeft moeite met school. Omdat ze zich niet kan zetten tot de vakken die ze niet leuk vind. Niet meer dan normaal, maar ja, we moeten de jaren door.
En ik hoop toch zo dat bij haar, als zij eenmaal haar passie kan volgen, het bloed gaat stromen.
We beginnen met nu eerst met voeding en veel positieve aandacht. Want je wordt vanzelf een neuroot als je vaak te horen krijgt dat je alles te langzaam doet, je niet oplet, je een sloddervos wordt genoemd en je veel uitdrukkingen en gezegdes niet snapt omdat je alles letterlijk neemt.
Nog zo'n voorbeeld:
Haar vader, mijn vriend, is op zijn werk een multi tasker, doet alles heel snel, goed en accuraat. Eenmaal thuis is hij moe, en een dromer. Administratief werk lukt hem niet. Computeren is moeilijk, zo'n scherm met zoveel verschillende plaatjes en teksten. Teveel informatie.
Maar heeft hij eenmaal een kwast of potlood in zijn hand dan is hij een ware meester in de schilderkunst.
Het bloed moet stromen!
Dat kan natuurlijk op verschillende manieren:
- Volgen van je passie.
- Bewegen, bewegen, bewegen!
- Je bloed de gelegenheid geven vrijuit te bewegen in je lichaam en blokkades opheffen.
En dat gaan we doen!
Aandachtspunt voor Coco: bewegen!
De rest van de familie fietst veel. Iedere dag een 3 kwartier denk ik. Coco niet.
Dus deze vakantie gaan we fietsen en wandelen.
Fijne meivakantie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten