Voeding

Na vier jaar kom ik weer terug op deze blog. Vier jaar! En ja, er is wel het een en ander gebeurd in de afgelopen jaren. Ik werkte tot eind 2011 als ZZP'er met mijn eigen bedrijf wat niet echt van de grond kwam omdat ik alles alleen deed omdat ik wel alles kan maar er niet de tijd voor heb..
In feb.2012 begon ik aan een parttime baan als bedrijfsleider en chefkok van een cateringbedrijf. Hierdoor werkte ik veel meer uren dan voorheen en was er eindelijk werk aan de winkel. Veel verschillende taken en mijn rusteloze hoofd vond het heerlijk om zowel de keuken te runnen, het bedrijf te leiden, de administratie en de websites bij te houden.
In december merkte ik echter dat de onregelmatige werktijden me op begonnen te breken. Ik wilde meer tijd hebben om mijzelf te ontwikkelen en om ook Coco goed te kunnen helpen. Vooral Coco helpen en weer rust in huis krijgen vond ik belangrijk. Ik was in april 2012 een opleiding Voedingsdeskundige gestart maar kwam hier maar niet aan toe. Dus zei ik in december mijn baan op.
Natuurlijk had ik in 2012 mijn netwerk flink uitgebreid door mijn werkzaamheden en kon ik al in november twee ochtenden per week bij een andere werkgever starten. Per 1 maart werk ik daar nu 4 ochtenden in de week en geef ik af en toe invallessen over gezonde voeding.
Alles is nu gestructureerd en ik ben waar ik wil zijn: ik kook en ik geef les.

Ik geef les in gezonde voeding, ik heb mij de afgelopen twee jaar verdiept in alles wat met gezonde voeding te maken heeft. Naast de opleiding lees ik boeken en surf ik avonden op internet om alles te weten te komen over voeding.
De reden daarvoor is mijn gezondheid, mijn psyche en de psyche van mijn kind.

Toen ik in 2012 begon met mijn werk als chefkok/bedrijfsleider wist ik dat ik gezond moest eten wilde ik dit werk kunnen doen. Ik heb namelijk regelmatig migraine en lig dan vaak 3 dagen op bed. En dat kon ik me nu niet veroorloven. Dus erg goed letten op mijn voeding!
Ik stopte met eerst met chocolade en daarna met suiker, vervolgens at ik geen koolhydraten meer. Ik las over rawfood, het paleodieet en andere dieten en ik voegde elementen hiervan toe in mijn dieet.
Tegenwoordig eet ik wel wat koolhydraten, maar geen gluten.
En ik ben veranderd!

De migraine is er nog steeds, al is het wel minder. Maar ja, sinds een half jaar eet ik weer chocolade, chocolade eten als je ongesteld moet worden is nou eenmaal geen goed idee en toch kan ik het niet laten.
Dus daar werk ik nu ook nog aan..

Niet alleen ben ik 15 kilo afgevallen ; mijn hoofd is rustiger en het belangrijkste verschil is dat ik geen driftbuien en emotionele onbalans meer heb. Ik wil niet meer iedere maand van mijn man scheiden. Ik werd namelijk iedere maand ontzettend boos en gefrustreerd als ik ongesteld moest worden, het huis was te klein en ik wilde alleen zijn. Echte huwelijkscrisissen hebben we gehad, ook al zijn we niet getrouwd.
Maar dat is dus over.
Ik ben rustiger en evenwichtiger, ik kan nu zelfs regelmatig mijn mond houden als ik dingen denk.
Dus voeding doet heel veel met je.
Binnenkort (althans dat is het plan) vertel ik meer over voeding.
Er zijn de afgelopen jaren op ADHD/ADD gebied ook alweer zoveel ontwikkelingen!

Voeding dus.

ADD en huiswerk

Coco zit nu in de tweede klas van het VMBO. Ondanks de begeleiding die zij op school krijgt, iedere woensdag kijkt zij met een docent haar agenda na of al het huiswerk goed is genoteerd, heeft ze moeite om haar werk te organiseren. Zo heeft ze een map waarin het huiswerk geplanned wordt. Probleem is nu dat zij de map alweer een tijdje kwijt is..
Iedere dag is er op school de mogelijkheid om na school huiswerk te maken in de klas zodat er vragen gesteld kunnen worden. Maar Coco stelt weinig tot geen vragen, ook als ze de stof niet begrijpt.
Van de week was ik op haar school en bespraken we de mogelijkheden om haar te helpen.

Vaak is het moeilijk voor een haar om haar schoolwerk te maken, te luisteren en de opdrachten te onthouden die de docent geeft en dan deze ook nog binnen de gegeven tijd te maken. Ik probeer dan ook met de school een team te vormen,dit is cruciaal voor goede begeleiding. De school van Coco let hier ook goed op en samen werken we aan oplossingen. Het is belangrijk dat de school van je kind bekend is met alles wat je voor je kind doet. Hierdoor kan iedereen samen aan hetzelfde doel werken om je kind onafhankelijk te maken en de schoolperiode succesvol te doorlopen.  Toen Coco vorig jaar naar deze school ging hebben we alle informatie die we hadden doorgegeven zodat we met de school een plan konden maken. Het is belangrijk dat je hier als ouder actief in blijft opstellen en dat je open communiceert. Samenwerking is essentieel om oplossingen te vinden, maar met een druk schema lukt het mij niet altijd om contact te houden met de mentrix en de orthopedagoog. Maar met sms, email en gewoon bellen kom je al een heel eind. Ik vind vooral het email contact erg prettig, maar ook dat vergeet ik vaak.
We hebben van de week afgesproken dat de mentrix iedere dag met Coco haar tas nakijkt of de juiste boeken en schriften in haar tas zitten om thuis huiswerk te maken zodat ik Coco zelf kan helpen, een op een, in plaats van in een klas waar ze het moeilijk vind om te vragen.
Ik kijk nu met Coco naar haar huiswerk:
Zij bepaalt wanneer zij het fijn vind om te doen. Bij ons is dat na Spangas, omdat ze als ze om 16:30 uit school komt eerst een uur als een zombie voor zich uit staart en tv kijkt.
Ik probeer haar naar zichzelf te laten kijken, zelf observatie, zodat zij weet hoe zij zelf het beste werkt. Ze weet nu dat na Spangas een goede tijd voor haar is. Ze vindt het ook fijn om haar huiswerk in de woonkamer te maken zodat we haar kunnen helpen en aansporen om geconcentreerd te blijven. Alles wat voor afleiding kan zorgen: televisie, radio, telefoon en computer moeten dan uit zijn anders lukt het haar niet om te concentreren, wij moeten ons dus aanpassen. Onze zoon echter leert weer beter als er in zijn kamer  muziek opstaat.
Het is nu meivakantie, maar het plan is dat ik op zondag met Coco per week een dagelijks huiswerkplan maak, we kijken dan wanneer ze een toets heeft en leerwerk plannen we op drie momenten. En dan niet vergeten haar aan te moedigen om zich aan het plan te houden.
Het moeilijkste bij het helpen bij het huiswerk is om haar niet te onderwijzen of de les te lezen. Coco heeft veel hulp nodig, ze heeft erg moeite met begrijpend lezen. Ik lees haar de teksten voor van de maak-opdrachten zodat ze de tekst hoort in plaats van deze zelf leest. Dan begrijpt ze het beter. Moeilijke termen en woorden kan ik dan meteen uitleggen.
Verder laat ik haar zelf haar werk maken. Ik doe het niet voor haar. Als ik haar de antwoorden op vragen zou geven leert ze niet zelf. Maar meestal moet ik wel hele zinnen uitleggen en rekensommen stap voor stap uitleggen omdat zij niet abstract kan denken en niet weet welke stappen ze moet nemen om tot het gewenste resultaat te komen.
Ik ben blij dat het nu vakantie is! Na de vakantie gaan we er tegen aan, dat wordt zowel voor haar als voor mij een hele opgave.. 

Na jaren weer nieuwe school ontwikkelingen

De afgelopen jaren had ik geen zin en inspiratie om te schrijven. Coco had de diagnose,de basisschool hield er een beetje rekening mee, ik zeg met klem 'een beetje' omdat ze niet echt begrepen wat er in haar hoofd omging. Naast ADD heeft Coco erg moeite met rekenen en begrijpend lezen.
Hierdoor had zij op de basisschool een rekenachterstand van 1,5 jaar en stond zij voor andere vakken waar je veel voor moet lezen ook niet erg goed.
In groep acht had zij een vrij lage Cito score. Ik weet niet meer wat, maar het kwam neer op een vocabulair en intelligentie waarbij je zou denken aan Havo en een leerachterstand waarbij ze bijna op praktijkonderwijs uitkwam. We plaatsten Coco uiteindelijk op een VMBO met Theaterleerlijn op Kaderniveau. In de theatervakken was ze erg goed, maar het leren bleef sterk achter. De school snapte niet waar we het over hadden als we vertelden dat Coco ADD en leerachterstanden had. Het was een school met LWOO, leerwegondersteunend onderwijs. In de praktijk was dit niet meer dan een computerprogramma waarmee ze dachten die achterstanden wel even in te halen. Verder werd er weinig tot niet ondersteund.
Coco liep hier helemaal vast en werd steeds ongelukkiger, niet in de laatste plaats door de leerlingsamenstelling. Schreeuwerige en ordinaire kinderen, veel meiden die groepjes vormden, voornamelijk allochtoon, met een hele andere belevingswereld en achtergrond.
Na een half jaar besloten we dat we een andere school moesten zoeken. Uiteindelijk kwamen we bij een school die zich richt op leerlingen met leerproblemen. Het is geen speciaal onderwijs maar hangt er tegen aan. Omdat het een speciale school is, is het een streekschool, de leerlingen komen soms van 35 km ver.
De eerste keer dat we binnenkwamen was een verademing. Docenten die begrepen waar we het over hadden en fijne leerlingen waarbij ze meteen een goed gevoel kreeg.
"Deze school wil ik mama", zei ze toen we net 10 minuten binnen waren en ze de leerlingen en docenten had gezien. Dan wil je maar een ding: Dat het lukt.
Er waren in mei 2012 maar 5 plaatsen en 12 aanmeldingen voor het tweede jaar en er werd goed gekeken welke leerlingen het beste geholpen zouden kunnen worden op deze school. En na weken van wachten hoorden we dat Coco toegelaten was. Mijn god wat waren we blij!
Op deze school heeft ongeveer de helft dyslexie, veel kinderen ADHD/ADD en wat licht autistische stoornissen. En ik kan nu eindelijk zeggen dat Coco op haar plaats is!