Vandaag was mijn 1e afspraak bij de psych.We praatten over een behandelwijze. We gaan een serie persoonlijke gesprekken voeren en ik moet op een introductiecursus. Iets waar ik dus helemaal geen zin in heb! Voor Coco is morgen de laatste les van de introductie cursus voor ouders over ADHD en we weten dan alle actuele kennis op gebied van ADHD. En nu moet ik verplicht naar weer zo'n zelfde cursus via een ander instituut. Echt onzinnig! Ik ben toch al zo snel verveeld. Waarom heb ik dat nou altijd? Ik heb zo vaak met scholing dat ik ergens naar een cursus moet terwijl ik de behandelde stof allang beheers. Dat is echt demotiverend!
Het zou goed zijn om met lotgenoten ervaringen uit te wisselen. Geloof me, ik heb veel lotgenoten me heen en we wisselen aardig wat uit. Daar heb ik geen groep voor nodig. Daarbij komt dat ik een hekel heb aan groepen. Waarop zo'n psych dan zal vragen hoe dat zo gekomen is. Oh boy!
Nou ja, laten we maar hopen dat ik er nog iets van op steek. Het is maar 4 keer.
woensdag 5 november 2008
Coco
Vanochtend was het weer mis met Coco. We wisten het van te voren want ze was later naar bed gegaan dan normaal. Het was het normale scenario met ontkennen/vragen gillen/huilen. Lekker slopend ochtendje.
Ondanks alle strubbelingen is toch nog op tijd op school gekomen. Ik wou dat ik wat geduldiger was.....
Vanmiddag gingen we koekjes bakken. Met z'n drieen. Jonathan, Coco en ik. Om de beurt mochten ze iets afwegen. Daar ging het direct al fout want alles wat Jonathan deed was net het geen wat Coco zogenaamd het leukst vond. Bij ieder ding wat niet ging zoals zij het in haar hoofd had werd ze heel erg verdrietig, ging gillen en rende naar boven. Waarop Jonathan en ik rustig verder werkten. Later kwam Coco dan naar beneden. Het deeg was gekneed. Coco ging weer gillen, dit keer zeker een half uur omdat zij het deeg had willen kneden. Als ik uitleg dat ze dan beneden had moet blijven ben ik een verschrikkelijk mens. Soit, het zij zo.
Als het verdriet gezakt is,uurtje later, is Jonathan allang naar buiten gevlucht zonder ook maar een koekje te maken. "Ga jij maar lekker met Coco koekjes maken want zij wil het zo graag, ik ga wel buiten spelen." Ik kon hem niet overtuigen dat het juist gezellig was als hij zou blijven, wat ook wel weer begrijpelijk is.
Uiteindelijk hebben Coco en ik dan toch samen koekjes gemaakt. Coco werd rustig en uiteindelijk hebben we samen Madagascar gekeken. Na het eten maakte ze hele leuke tekeningen over een restaurant in de jungle van Hawai. Ze maakte er een folder bij, wat kaartjes. Het restaurant zou zo kunnen beginnen! Zelfs haar huiswerk maakte ze zonder te mokken, dat hadden we nog nooit meegemaakt!
Naar bed gaan ging heel rustig en tevreden. Ze werd op bed gelegd door Vadertjelief, ik was weg. Dat geeft toch te denken he. Nou gelukkig maar. Want Coco en ik zijn veel te veel bij elkaar.
Toen ik na een vergadering en het Coco knuffelen bij Jonathan ging kijken vertelde hij tevreden en trots dat hij met Coco had gepraat over ADD en over andere kinderen op school die het ook hebben. Dat zij pilletjes hebben waardoor ze niet steeds zo verdrietig of boos zijn. Hij zei dat Coco dat erg fijn vond.
En hij vertelde ook nog dat hij net had bedacht dat als we Coco gelukkig en rustig wilden hebben, je heel rustig en heel lief moet praten. Dat je niet tegen haar opmerkingen in moet gaan en je beter vragen kunt stellen en haar rustig de tijd moet geven om daar op te kunnen antwoorden.
Is het niet fantastisch! Hij is 11!
Fijn dat hij voor zichzelf een manier zou kunnen vinden om beter met haar om te gaan. Als het maar niet te veel op hem drukt. Hij is erg begaan met de mensen om hem heen. Tot nu toe heb ik het idee dat hij grotendeels nog steeds zich zelf kan zijn. Dat kleine deeltje wanneer dat niet zo is, is het deel wat we allemaal hebben als Coco weer onweer in haar hoofd heeft.
Ondanks alle strubbelingen is toch nog op tijd op school gekomen. Ik wou dat ik wat geduldiger was.....
Vanmiddag gingen we koekjes bakken. Met z'n drieen. Jonathan, Coco en ik. Om de beurt mochten ze iets afwegen. Daar ging het direct al fout want alles wat Jonathan deed was net het geen wat Coco zogenaamd het leukst vond. Bij ieder ding wat niet ging zoals zij het in haar hoofd had werd ze heel erg verdrietig, ging gillen en rende naar boven. Waarop Jonathan en ik rustig verder werkten. Later kwam Coco dan naar beneden. Het deeg was gekneed. Coco ging weer gillen, dit keer zeker een half uur omdat zij het deeg had willen kneden. Als ik uitleg dat ze dan beneden had moet blijven ben ik een verschrikkelijk mens. Soit, het zij zo.
Als het verdriet gezakt is,uurtje later, is Jonathan allang naar buiten gevlucht zonder ook maar een koekje te maken. "Ga jij maar lekker met Coco koekjes maken want zij wil het zo graag, ik ga wel buiten spelen." Ik kon hem niet overtuigen dat het juist gezellig was als hij zou blijven, wat ook wel weer begrijpelijk is.
Uiteindelijk hebben Coco en ik dan toch samen koekjes gemaakt. Coco werd rustig en uiteindelijk hebben we samen Madagascar gekeken. Na het eten maakte ze hele leuke tekeningen over een restaurant in de jungle van Hawai. Ze maakte er een folder bij, wat kaartjes. Het restaurant zou zo kunnen beginnen! Zelfs haar huiswerk maakte ze zonder te mokken, dat hadden we nog nooit meegemaakt!
Naar bed gaan ging heel rustig en tevreden. Ze werd op bed gelegd door Vadertjelief, ik was weg. Dat geeft toch te denken he. Nou gelukkig maar. Want Coco en ik zijn veel te veel bij elkaar.
Toen ik na een vergadering en het Coco knuffelen bij Jonathan ging kijken vertelde hij tevreden en trots dat hij met Coco had gepraat over ADD en over andere kinderen op school die het ook hebben. Dat zij pilletjes hebben waardoor ze niet steeds zo verdrietig of boos zijn. Hij zei dat Coco dat erg fijn vond.
En hij vertelde ook nog dat hij net had bedacht dat als we Coco gelukkig en rustig wilden hebben, je heel rustig en heel lief moet praten. Dat je niet tegen haar opmerkingen in moet gaan en je beter vragen kunt stellen en haar rustig de tijd moet geven om daar op te kunnen antwoorden.
Is het niet fantastisch! Hij is 11!
Fijn dat hij voor zichzelf een manier zou kunnen vinden om beter met haar om te gaan. Als het maar niet te veel op hem drukt. Hij is erg begaan met de mensen om hem heen. Tot nu toe heb ik het idee dat hij grotendeels nog steeds zich zelf kan zijn. Dat kleine deeltje wanneer dat niet zo is, is het deel wat we allemaal hebben als Coco weer onweer in haar hoofd heeft.
dinsdag 4 november 2008
Te doen
Ik heb alle dingen die op mijn lijstje stonden gedaan!
Opschrijven helpt echt. Vooral op het web. Ik wil natuurlijk geen gezichtsverlies!
Ik heb gisteren wel drie of vier op mijn lijstje gekeken wat ik ook al weerbedacht had om te doen.
Voor vandaag:
Ik heb vanmorgen gejogged en zit nu al een drie kwartier mijn mail te lezen en mails te beantwoorden.
Ik heb geen duidelijke plannen voor vandaag. Een huiselijk dagje dus.
Bij deze moet ik even een lijstje maken.
Ochtend
Riblapjes opzetten voor vanavond.
Schoonmaakochtend houden in huis.
Middag
Boodschappen doen (al 2 dagen geen melk in huis!)
De was doen.
Eind van de middag
Jonathan en Coco's haar knippen
Weet je dat ik hier best even over na moest denken? Ik moest keuzes maken. Als ik dit ga doen dan kan niet dit en niet dat...
Gelukkig ben ik altijd razendsnel en heb ik tijd genoeg om ook andere dingen te doen dan op mijn lijstje staan!
Valkuil: de computer.
Dus die gaat nu uit!
Opschrijven helpt echt. Vooral op het web. Ik wil natuurlijk geen gezichtsverlies!
Ik heb gisteren wel drie of vier op mijn lijstje gekeken wat ik ook al weerbedacht had om te doen.
Voor vandaag:
Ik heb vanmorgen gejogged en zit nu al een drie kwartier mijn mail te lezen en mails te beantwoorden.
Ik heb geen duidelijke plannen voor vandaag. Een huiselijk dagje dus.
Bij deze moet ik even een lijstje maken.
Ochtend
Riblapjes opzetten voor vanavond.
Schoonmaakochtend houden in huis.
Middag
Boodschappen doen (al 2 dagen geen melk in huis!)
De was doen.
Eind van de middag
Jonathan en Coco's haar knippen
Weet je dat ik hier best even over na moest denken? Ik moest keuzes maken. Als ik dit ga doen dan kan niet dit en niet dat...
Gelukkig ben ik altijd razendsnel en heb ik tijd genoeg om ook andere dingen te doen dan op mijn lijstje staan!
Valkuil: de computer.
Dus die gaat nu uit!
maandag 3 november 2008
Vandaag te doen
Ik maak online te doen lijstjes met daarbij de valkuilen waardoor ik tijd verspil.
Ochtend
Omzetbelasting indienen(had al voor 1 nov. gemoeten)
Enzymendokter bellen
Kooklesboekjes maken voor nieuwe serie kooklessen
Rekeningen overmaken
De (houdbare)boodschappen van zaterdag uit de auto halen
Middag:
Kookles geven
Boodschappen
Koken
Waarschijnlijk met Coco haar opstel afmaken.
Valkuilen:
Leuke RSS feeds lezen ter onspanning tussen het werk door.
Mail checken en vervolgens leuke mails gaan schrijven.
Uurtje zingen
Deze weblog vullen met allerlei ideen.
Dus tot morgen!
Ochtend
Omzetbelasting indienen(had al voor 1 nov. gemoeten)
Enzymendokter bellen
Kooklesboekjes maken voor nieuwe serie kooklessen
Rekeningen overmaken
De (houdbare)boodschappen van zaterdag uit de auto halen
Middag:
Kookles geven
Boodschappen
Koken
Waarschijnlijk met Coco haar opstel afmaken.
Valkuilen:
Leuke RSS feeds lezen ter onspanning tussen het werk door.
Mail checken en vervolgens leuke mails gaan schrijven.
Uurtje zingen
Deze weblog vullen met allerlei ideen.
Dus tot morgen!
Ik hou van ADD want:
Ik ben trots dat ik een gevoelsmens ben en een enorm rechtvaardigheidsgevoel heb.
Verslapen
Zo'n twee keer per jaar gebeurd het dat we ons verslapen. Vanmorgen was er een van. Ik had op het verkeerde knopje gedrukt waardoor het alarm definitief uitstond. Ik was te suf om het goede knopje in te drukken doordat er vannacht tot 03.30uur filmpjes in mijn hoofd af bleven draaien van de gebeurtenissen van zondag. Gisteren dus.
Gisteren was een emotionele dag. Ik ging met mijn vriend (vader van mijn kinderen, partner sinds 12 jaar) naar de vriend van mijn schoonmoeder (vriend waar zij geloof ik al zeker 20 jaar mee verkeerd). Hij heeft kanker en leeft in zijn laatste weken. De kinderen, Coco en Jonathan hebben we afgezet bij mijn oudste zus.
Voor onze oude lieve zieke vriend hebben we een cd meegenomen die hij graag wil draaien op zijn uitvaart. Melancholische zigeunermuziek op de viool. Heel mooi, heel ontroerend.
Een emotionele middag. waarbij we de brok in de keel regelmatig wegslikten.
Om te ontspannen gingen we naar de standwerkerswedstrijd in het stadje. daar kreeg ik spontaan migraine van de eenzijdige aandacht van een standwerker aan wie ik met mijn stomme kop oprecht een vraag had gesteld. Hij tetterde maar door met passie in zijn ogen, keek me aan opdat ik niet weg zou lopen. Ik ben dan weer te beleeft om weg te lopen.
Na de standwerkers haalden we de kinderen op bij mijn zus. De migraine en spanning in mijn lichaam werden minder. Ik kon me hier beter uiten en ontspannen. Maar ik moest nog steeds het verdriet om de oude lieve vriend een plaatsje geven. Het verdriet voelde ik in heel mijn lichaam. Gelukkig was ik in een liefdevolle omgeving.
Bij zus bleven we eten. We praatten over ADD. Mijn nichtje van 16 heeft waarschijnlijk ook ADD de verwijsbrief voor een test is al in huis.
Na een gezellige avond gaan we huiswaarts. Coco is op. Heel de terugweg heeft ze geschreeuwd en gehuild om kleine dingetjes.
Door dat ik de dingen van de dag niet rustig heb kunnen verwerken zijn alle gedachten vannacht voorbij gekomen. De filmpjes bleven maar heel druk door mijn hoofd gaan.
Vanmorgen versliepen we ons dus. Haasten is nooit fijn en zeker niet met een Coco die als een baby behandeld wil worden op momenten dat het juist niet kan.
Daarbij kreeg Jonathan vanmorgen weer eens een spontane bloedneus. Terwijl ik Jonathan hielp bleef Coco aan een stuk door gillen vanuit haar bed. "Waarom kom je niet mmaaaammmaaa!" Terwijl ze donders goed weet dat ik met Jonathan bezig ben.
Toch is de ochtend verder redelijk goed verlopen.
Alleen zijn we dit weekend vergeten de schrijfopdracht te maken. Een opstel.Coco is bang dat de juffrouw heel erg boos zal worden. We spreken af dit tussen de middag te schrijven(waarschijnlijk is hier dan helemaal geen tijd voor, maar ja, het scheelt weer een hysterische huilbui bij het naar school lopen).
Ik ben moe.
Gisteren was een emotionele dag. Ik ging met mijn vriend (vader van mijn kinderen, partner sinds 12 jaar) naar de vriend van mijn schoonmoeder (vriend waar zij geloof ik al zeker 20 jaar mee verkeerd). Hij heeft kanker en leeft in zijn laatste weken. De kinderen, Coco en Jonathan hebben we afgezet bij mijn oudste zus.
Voor onze oude lieve zieke vriend hebben we een cd meegenomen die hij graag wil draaien op zijn uitvaart. Melancholische zigeunermuziek op de viool. Heel mooi, heel ontroerend.
Een emotionele middag. waarbij we de brok in de keel regelmatig wegslikten.
Om te ontspannen gingen we naar de standwerkerswedstrijd in het stadje. daar kreeg ik spontaan migraine van de eenzijdige aandacht van een standwerker aan wie ik met mijn stomme kop oprecht een vraag had gesteld. Hij tetterde maar door met passie in zijn ogen, keek me aan opdat ik niet weg zou lopen. Ik ben dan weer te beleeft om weg te lopen.
Na de standwerkers haalden we de kinderen op bij mijn zus. De migraine en spanning in mijn lichaam werden minder. Ik kon me hier beter uiten en ontspannen. Maar ik moest nog steeds het verdriet om de oude lieve vriend een plaatsje geven. Het verdriet voelde ik in heel mijn lichaam. Gelukkig was ik in een liefdevolle omgeving.
Bij zus bleven we eten. We praatten over ADD. Mijn nichtje van 16 heeft waarschijnlijk ook ADD de verwijsbrief voor een test is al in huis.
Na een gezellige avond gaan we huiswaarts. Coco is op. Heel de terugweg heeft ze geschreeuwd en gehuild om kleine dingetjes.
Door dat ik de dingen van de dag niet rustig heb kunnen verwerken zijn alle gedachten vannacht voorbij gekomen. De filmpjes bleven maar heel druk door mijn hoofd gaan.
Vanmorgen versliepen we ons dus. Haasten is nooit fijn en zeker niet met een Coco die als een baby behandeld wil worden op momenten dat het juist niet kan.
Daarbij kreeg Jonathan vanmorgen weer eens een spontane bloedneus. Terwijl ik Jonathan hielp bleef Coco aan een stuk door gillen vanuit haar bed. "Waarom kom je niet mmaaaammmaaa!" Terwijl ze donders goed weet dat ik met Jonathan bezig ben.
Toch is de ochtend verder redelijk goed verlopen.
Alleen zijn we dit weekend vergeten de schrijfopdracht te maken. Een opstel.Coco is bang dat de juffrouw heel erg boos zal worden. We spreken af dit tussen de middag te schrijven(waarschijnlijk is hier dan helemaal geen tijd voor, maar ja, het scheelt weer een hysterische huilbui bij het naar school lopen).
Ik ben moe.
zondag 2 november 2008
Een dagje Coco en Lisa uit balans
Deze blog schreef ik gisteren(zaterdag) toen ik het helemaal zat was met ons tweeen. Ik wilde mijn moeder mailen met mijn klaagzang maar ik heb het bericht niet opgestuurd omdat mijn moeder er ook niets mee kan en ik al genoeg had aan het opschrijven van mijn gedachten. Door dit schrijven kwam ook het idee om mijn gedachten te delen op het net met het idee dat anderen wellicht in dezelfde situatie zitten en wat opsteken van deze weblog. Reacties zijn zeer welkom!
Ik word helemaal gek van de situatie met Coco van de afgelopen weken. Het loopt echt uit de hand. Coco is een groot dwars geval.
Als ik ja zeg, zegt zij nee, als ik nee zegt zegt zegt zij ja. Als zij zegt: "hou van mij" en ik knuffel haar, schreeuwt ze dat ik op moet houden. Als ik ophoud schreeuwt ze dat ik lief moet zijn. Als ik lief ben vraagt ze op een agressieve manier waarom ik daarvoor zo boos deed.
Als ik dat uitleg is het niet waar, als ik zeg dat ik wil dat ze meewerkt en niet overal het tegenover gestelde op moet zeggen zegt ze dat ze helemaal niets doet. Als na anderhalf uur huilen en schreeuwen de rust terug keert ligt ze huilend in mijn armen omdat ze zelf helemaal niets snapt van haar eigen reacties. Dat ze er zelf ook niets aan kan doen en het onbegrijpelijk voor haar is. Laat staan dat ze uit kan leggen waarom ze zo doet. Want dat weet ze niet.
Het enige wat ik weet is dat ik iedere keer als zij zo doet ik getriggerd wordt en snel boos wordt. Ik raak snel gespannen, ben ongeduldig, krijg migraine, stort me op mijn bed en huil. Ik probeer het te verbergen maar een ADD'er voelt meteen als er iets mis is. Coco vraagt dan wat er is, want ze heeft toch niets gedaan?
Als haar hersenen weer helemaal tot rust gekomen zijn en als ze heel erg geschrokken is van mijn reactie wil ze het goedmaken. Gisteravond heeft ze het avondeten gemaakt. 'om het goed te maken'.
Want ze houd zo ontzettend veel van me, zooooo ontzettend veel.
Het spijt haar allemaal zo.
Ze is van nature zo'n lief en knuffelig kind. het laatste wat ze wil is dat iemand boos op haar is. door wat er in haar hoofd afspeelt voelt ze zich onzeker. En mijn reacties vandaag hielpen ook niet mee om deze onzkerhden weg te nemen.
Als we dan aan tafel zitten en iemand op een andere manier een aardappel dan zij het in haar hoofd had begint het hele verhaal met boos zijn schreeuwen weer opnieuw.
Ik heb Coco vanmiddag geslagen en helemaal door elkaar geschud. Ik voel me zo machteloos! Ik schaam me omdat ik haar pijn doe, lichamelijk maar vooral op het psychische vlak. Ik zou beter moeten weten. Ik weet wat de oorzaak is van haar gedrag. Ik weet alleen niet hoe ik haar kan helpen op momenten van haar dwarse aanvallen. Ik kan het niet laten stoppen. Ik kan er niets mee en het maakt me verschrikkelijk gespannen.
Lief zijn helpt niet, boos zijn helpt niet, proberen te begrijpen helpt niet. En dat maakt me soms helemaal gek. Ze zegt dingen die ze niet wil zeggen ze doet dingen die ze niet wil doen.
Coco is erg verdrietig en ik ben ook verdrietig omdat ik weet dat als zij medicijnen zou krijgen ze deze buien veel minder zou hebben.
Als de onweer in haar hoofd weer over is gewaaid zitten we bij elkaar en knuffelen we heel veel. Ik zeg dat we een lekker stel zijn zo met z'n tweeen. Ik zeg dan dat ik soms ook dingen doe naar haar toe die ik helemaal niet wil doen.
Niet dat dat het goed maakt. Maar ze begrijpt dan wel dat ik soms ook niet helemaal mijzelf ben en dat de ruzies moment opnames zijn. Dat ik altijd van haar zal houden ongeacht wat er gebeurd.
Dan haalt zij opgelucht diep adem en geeft me een kus. We are one of a kind. Helaas.
Want ik heb nu sinds van de week ook officieel ADHD,of beter ADD. De rustige variant. Noem het maar rustig!
Bij de BAVO (riagg) weten ze dat ze ADD heeft, maar alleen omdat de diagnose nog niet officeel via een kinderpsychiater is gesteld krijgt ze geen medicijnen. (het verhaal van het traject van hulpverlening vertel ik nog een andere keer)
Pas ergens in januari zal ze aan de beurt zijn. Dan zijn we drie maanden vol verdriet verder! En dat is lang op zo'n klein kinderleven en misschien wel tekenend voor haar leven.
Ze is al zo faalangstig door haar concentratieprobleem. Ze speelt haast niet met vriendinnen omdat ze hun taal en sociale omgangsvormen niet begrijpt. Ze voelt zich erg onbegrepen. en nu ben ik ook een beetje aan het instorten op dat gebied en zeg ik soms ook in mijn woede en verdriet dat ik haar niet meer begrijp.
Maandag ga ik een arts bellen die bekend is met de enzymtherapie. We zijn zelf al begonnen met de druppeltjes en andere supplementen en wellicht helpt het (op termijn)
Zometeen gaan we naar buiten naar de jeugdtheaterschool. En ik moet maar eens na gaan denken over een heel strak schema!
Ik word helemaal gek van de situatie met Coco van de afgelopen weken. Het loopt echt uit de hand. Coco is een groot dwars geval.
Als ik ja zeg, zegt zij nee, als ik nee zegt zegt zegt zij ja. Als zij zegt: "hou van mij" en ik knuffel haar, schreeuwt ze dat ik op moet houden. Als ik ophoud schreeuwt ze dat ik lief moet zijn. Als ik lief ben vraagt ze op een agressieve manier waarom ik daarvoor zo boos deed.
Als ik dat uitleg is het niet waar, als ik zeg dat ik wil dat ze meewerkt en niet overal het tegenover gestelde op moet zeggen zegt ze dat ze helemaal niets doet. Als na anderhalf uur huilen en schreeuwen de rust terug keert ligt ze huilend in mijn armen omdat ze zelf helemaal niets snapt van haar eigen reacties. Dat ze er zelf ook niets aan kan doen en het onbegrijpelijk voor haar is. Laat staan dat ze uit kan leggen waarom ze zo doet. Want dat weet ze niet.
Het enige wat ik weet is dat ik iedere keer als zij zo doet ik getriggerd wordt en snel boos wordt. Ik raak snel gespannen, ben ongeduldig, krijg migraine, stort me op mijn bed en huil. Ik probeer het te verbergen maar een ADD'er voelt meteen als er iets mis is. Coco vraagt dan wat er is, want ze heeft toch niets gedaan?
Als haar hersenen weer helemaal tot rust gekomen zijn en als ze heel erg geschrokken is van mijn reactie wil ze het goedmaken. Gisteravond heeft ze het avondeten gemaakt. 'om het goed te maken'.
Want ze houd zo ontzettend veel van me, zooooo ontzettend veel.
Het spijt haar allemaal zo.
Ze is van nature zo'n lief en knuffelig kind. het laatste wat ze wil is dat iemand boos op haar is. door wat er in haar hoofd afspeelt voelt ze zich onzeker. En mijn reacties vandaag hielpen ook niet mee om deze onzkerhden weg te nemen.
Als we dan aan tafel zitten en iemand op een andere manier een aardappel dan zij het in haar hoofd had begint het hele verhaal met boos zijn schreeuwen weer opnieuw.
Ik heb Coco vanmiddag geslagen en helemaal door elkaar geschud. Ik voel me zo machteloos! Ik schaam me omdat ik haar pijn doe, lichamelijk maar vooral op het psychische vlak. Ik zou beter moeten weten. Ik weet wat de oorzaak is van haar gedrag. Ik weet alleen niet hoe ik haar kan helpen op momenten van haar dwarse aanvallen. Ik kan het niet laten stoppen. Ik kan er niets mee en het maakt me verschrikkelijk gespannen.
Lief zijn helpt niet, boos zijn helpt niet, proberen te begrijpen helpt niet. En dat maakt me soms helemaal gek. Ze zegt dingen die ze niet wil zeggen ze doet dingen die ze niet wil doen.
Coco is erg verdrietig en ik ben ook verdrietig omdat ik weet dat als zij medicijnen zou krijgen ze deze buien veel minder zou hebben.
Als de onweer in haar hoofd weer over is gewaaid zitten we bij elkaar en knuffelen we heel veel. Ik zeg dat we een lekker stel zijn zo met z'n tweeen. Ik zeg dan dat ik soms ook dingen doe naar haar toe die ik helemaal niet wil doen.
Niet dat dat het goed maakt. Maar ze begrijpt dan wel dat ik soms ook niet helemaal mijzelf ben en dat de ruzies moment opnames zijn. Dat ik altijd van haar zal houden ongeacht wat er gebeurd.
Dan haalt zij opgelucht diep adem en geeft me een kus. We are one of a kind. Helaas.
Want ik heb nu sinds van de week ook officieel ADHD,of beter ADD. De rustige variant. Noem het maar rustig!
Bij de BAVO (riagg) weten ze dat ze ADD heeft, maar alleen omdat de diagnose nog niet officeel via een kinderpsychiater is gesteld krijgt ze geen medicijnen. (het verhaal van het traject van hulpverlening vertel ik nog een andere keer)
Pas ergens in januari zal ze aan de beurt zijn. Dan zijn we drie maanden vol verdriet verder! En dat is lang op zo'n klein kinderleven en misschien wel tekenend voor haar leven.
Ze is al zo faalangstig door haar concentratieprobleem. Ze speelt haast niet met vriendinnen omdat ze hun taal en sociale omgangsvormen niet begrijpt. Ze voelt zich erg onbegrepen. en nu ben ik ook een beetje aan het instorten op dat gebied en zeg ik soms ook in mijn woede en verdriet dat ik haar niet meer begrijp.
Maandag ga ik een arts bellen die bekend is met de enzymtherapie. We zijn zelf al begonnen met de druppeltjes en andere supplementen en wellicht helpt het (op termijn)
Zometeen gaan we naar buiten naar de jeugdtheaterschool. En ik moet maar eens na gaan denken over een heel strak schema!
Introductie van Lisa
Ik ben de moeder van Coco en ben naar aanleiding van Coco's problemen op school en thuis op internet gaan zoeken naar informatie. Hier kwam ik een ADHD-test tegen. Het was een test met 90 vragen. Ik deed de test en had 60 vragen positief beantwoord. Ok... Ik zou dus een ADHD'er kunnen zijn!
Ik begon ADHD/ADD sites te lezen en soms was het alsof ik mijn eigen levensloop beschreven zag door de ogen van iemand anders. Het was confronterend en verhelderend. Ik was blij dat ik niet de enige was die een zootje van z'n schoolperiode heeft gemaakt. Ik was niet de enige die z'n ideen maar half uitvoerde! Leuk om te weten. Maar..wat doe je er aan?
Ik zal eerst vertellen wat ik zoal beleeft hebt in mijn chaotische leven.
Te beginnen bij mijn schoolleven.
Op de lagere school was ik een rustig kind die soms wat brutaal en vaak wat dromerig was.
Ik herinner van mijzelf dat ik erg mijn best deed en graag een gewoon kind wilde zijn. Op de ene of andere manier is dat 'gewoon' zijn me nooit gelukt.(Gelukkig maar!) Ik viel een beetje buiten de boot qua kleding en qua gedrag. Ik voelde me anders dan anderen maar had genoeg vriendinnen voor een gelukkige jeugd.
Thuis echter voelde ik me vrij ongelukkig. Omdat ik erg sterk gevoel voor rechtvaardigheid had en erg rechtlijnig dacht had ik altijd wel ruzie met een van mijn 3 oudere zussen. En omdat ik zo overdreven reageerde op hun uitlatingen vonden ze het leuk om mij uit te dagen.
Ik werd dan vaak woest en schreeuwde en sloeg de hele boel bij elkaar. ( Ik had de sterkste beenspieren van ons gezin en niemand kon mij pakken!) Meestal moest ik naar mijn kamer om daar uit te razen. Daar voelde ik me ontzettend verdrietig, alleen en verlaten.(terwijl ik dit opschrijf komt het verdriet alweer boven).
Op mijn negende besloot ik dat niemand mij meer pijn kon doen en veranderde ik in een boze sterke puber die de hele wereld wilde veroveren. Ik was allmighty. Ik was de beste der beste, de leukste der leukste, de mooiste der mooiste. Voor mijzelf dan in ieder geval. Want als anderen me dan raar vinden, vind ik mijzelf in ieder geval fantastisch. Ik geloofde echt in mijzelf en stond uren tegen de spiegel te kletsen. Vaak in het phonetisch frans,want dat klonk zo mooi!
Toen ik naar de middelbare school ging, naar LBO Agrarisch onderwijs in een provinciestadje omdat ik echt een doener was en denken mij niet zo lang, was ik een soft punkertje. School was te makkelijk en ik verveelde me al snel. In het tweede jaar besloot ik naar een school in de grote stad te gaan waar tenminste wat te beleven viel. Het was de Grafische School. Hier kon ik tenminste lekker tekenen. Ik ging samen met een vriendin, lekker gezellig!
Hier ging het natuurlijk helemaal fout. De grote stad vol met leuke jongens en muziek lonkte. School was zo'n ontzetttende tijdsverspilling, ik wilde tenslotte cabaratier worden.
Ik verliet de school waarna ik nog 4 maanden op een LTS heb gezeten, daarna 1,5 jaar vormingscentrum, waar ik uit kon zoeken wat ik wilde met mijn leven. Ik heb het daar erg naar mijn zin gehad met al die andere ontspoorde creatievelingen(waarvan ik laatst hoorde dat sommige daarvan ook ADHD hebben) . We maakten foto's, muziek, schreven krantjes, leerden masseren, praten over het leven. (Wat wil je als ADHD'er nog meer?)
Na deze school deed ik nog de moeder mavo, een paar maanden avond havo(was niks) waarna ik wachtte tot ik 21 was om toelating te kunnen doen voor de kunstacademie zonder diploma's maar met een serie IQ testen.
Ik werd aangenomen op de academie. Deed dit 3 jaar. Ieder jaar weer een andere richting omdat ik alles leuk vond!! Daarna studeerde ik aan de lerarenopleiding Handvaardigheid. Ik haalde mijn diploma, maar dan alleen voor de beeldende vakken omdat lesgeven mij helemaal niets leek. Veel te complex. Ik was al blij als ik mijzelf onder controle had!
Na de studie kwam ik mijn huidige partner tegen en werd ik twee maanden na mijn examen zwanger.
Ik heb allerlei parttime baantjes gehad en momenteel heb ik een eigen bedrijf wat mij de ruimte geeft om zelf mijn tijd in te delen en al mijn interesses en te kunnen verwezenlijken. Ik heb wel het idee dat ik mijn bezigheden veel beter kan structureren en dat ik veel meer geld zou kunnen verdienen als ik mijn ideeën werkelijk verkoop.
Ik begon ADHD/ADD sites te lezen en soms was het alsof ik mijn eigen levensloop beschreven zag door de ogen van iemand anders. Het was confronterend en verhelderend. Ik was blij dat ik niet de enige was die een zootje van z'n schoolperiode heeft gemaakt. Ik was niet de enige die z'n ideen maar half uitvoerde! Leuk om te weten. Maar..wat doe je er aan?
Ik zal eerst vertellen wat ik zoal beleeft hebt in mijn chaotische leven.
Te beginnen bij mijn schoolleven.
Op de lagere school was ik een rustig kind die soms wat brutaal en vaak wat dromerig was.
Ik herinner van mijzelf dat ik erg mijn best deed en graag een gewoon kind wilde zijn. Op de ene of andere manier is dat 'gewoon' zijn me nooit gelukt.(Gelukkig maar!) Ik viel een beetje buiten de boot qua kleding en qua gedrag. Ik voelde me anders dan anderen maar had genoeg vriendinnen voor een gelukkige jeugd.
Thuis echter voelde ik me vrij ongelukkig. Omdat ik erg sterk gevoel voor rechtvaardigheid had en erg rechtlijnig dacht had ik altijd wel ruzie met een van mijn 3 oudere zussen. En omdat ik zo overdreven reageerde op hun uitlatingen vonden ze het leuk om mij uit te dagen.
Ik werd dan vaak woest en schreeuwde en sloeg de hele boel bij elkaar. ( Ik had de sterkste beenspieren van ons gezin en niemand kon mij pakken!) Meestal moest ik naar mijn kamer om daar uit te razen. Daar voelde ik me ontzettend verdrietig, alleen en verlaten.(terwijl ik dit opschrijf komt het verdriet alweer boven).
Op mijn negende besloot ik dat niemand mij meer pijn kon doen en veranderde ik in een boze sterke puber die de hele wereld wilde veroveren. Ik was allmighty. Ik was de beste der beste, de leukste der leukste, de mooiste der mooiste. Voor mijzelf dan in ieder geval. Want als anderen me dan raar vinden, vind ik mijzelf in ieder geval fantastisch. Ik geloofde echt in mijzelf en stond uren tegen de spiegel te kletsen. Vaak in het phonetisch frans,want dat klonk zo mooi!
Toen ik naar de middelbare school ging, naar LBO Agrarisch onderwijs in een provinciestadje omdat ik echt een doener was en denken mij niet zo lang, was ik een soft punkertje. School was te makkelijk en ik verveelde me al snel. In het tweede jaar besloot ik naar een school in de grote stad te gaan waar tenminste wat te beleven viel. Het was de Grafische School. Hier kon ik tenminste lekker tekenen. Ik ging samen met een vriendin, lekker gezellig!
Hier ging het natuurlijk helemaal fout. De grote stad vol met leuke jongens en muziek lonkte. School was zo'n ontzetttende tijdsverspilling, ik wilde tenslotte cabaratier worden.
Ik verliet de school waarna ik nog 4 maanden op een LTS heb gezeten, daarna 1,5 jaar vormingscentrum, waar ik uit kon zoeken wat ik wilde met mijn leven. Ik heb het daar erg naar mijn zin gehad met al die andere ontspoorde creatievelingen(waarvan ik laatst hoorde dat sommige daarvan ook ADHD hebben) . We maakten foto's, muziek, schreven krantjes, leerden masseren, praten over het leven. (Wat wil je als ADHD'er nog meer?)
Na deze school deed ik nog de moeder mavo, een paar maanden avond havo(was niks) waarna ik wachtte tot ik 21 was om toelating te kunnen doen voor de kunstacademie zonder diploma's maar met een serie IQ testen.
Ik werd aangenomen op de academie. Deed dit 3 jaar. Ieder jaar weer een andere richting omdat ik alles leuk vond!! Daarna studeerde ik aan de lerarenopleiding Handvaardigheid. Ik haalde mijn diploma, maar dan alleen voor de beeldende vakken omdat lesgeven mij helemaal niets leek. Veel te complex. Ik was al blij als ik mijzelf onder controle had!
Na de studie kwam ik mijn huidige partner tegen en werd ik twee maanden na mijn examen zwanger.
Ik heb allerlei parttime baantjes gehad en momenteel heb ik een eigen bedrijf wat mij de ruimte geeft om zelf mijn tijd in te delen en al mijn interesses en te kunnen verwezenlijken. Ik heb wel het idee dat ik mijn bezigheden veel beter kan structureren en dat ik veel meer geld zou kunnen verdienen als ik mijn ideeën werkelijk verkoop.
Introductie van Coco
Coco is een meisje van 9 jaar oud. Ze is een lief creatief meisje, maar ook een onzeker faalangstige meisje. Ze zit in groep 6 van de basisschool. Op school gaat het redelijk goed. Ze kan zich moeilijk concentreren en heeft vaak haar werk niet af. Voorheen had ze wel regelmatig aanvaringen met juffen en begeleiders. Op de kleuterschool was ze wat dromerig, maar was altijd lekker bezig met tekenen en verhalen vertellen.
Gelukkig had Coco een hele lieve juf en had zij het erg naar haar zin.
Eens in het jaar moest zij de Cito test voor kleuters doen voor LeerlingVolgSysteem. Hier werd ze erg onzeker van omdat dit betekende dat ze in een apart kamertje met een juf een test moest doen. Hier kon ze niet wegdromen en moest ze zich lang concentreren. Dit werkte vaak niet en ze tekende op testformulieren of werd boos en viel zelfs een keer uit onmacht de juf aan! Toen wisten we niet beter dan dat Coco een sterke eigen wil had.
In groep 3 kwam het echte werk. Ze had twee parttime juffen. De ene juf was ontspannen en had ruimte voor de eigenheid voor ieder kind, de andere juf was een overspannen type die geen ruimte had voor andere ideeën dan die van haar zelf (gelukkig is ze daarna zo vaak overspannen geweest dat ze het onderwijs verliet) De overspannen juf kwam ook regelmatig naar me toe met verhalen wat Coco nu weer had gedaan. Soms waren dat echt grappige dingen die ik zelf ook gedaan zou hebben bij zo'n juf. Ik weet nu niet eens meer wat. Maar een keer was het zo grappig dat ik de juf vertelde dat ze zelf echt helemaal geen gevoel voor humor had en beter naar zichzelf moest kijken in plaats van mijn kind zo terecht te wijzen.
Qua leren was Coco een middelmatige leerling. Taal ging beter dan rekenen. In groep 4 had Coco een rustige juf, deze ging halverwege het jaar met zwangerschapsverlof en werd vervangen door een meisje dat voor het eerst voor de klas stond en ervaring had in een kinderdagverblijf(?). Deze juf had nog veel te leren qua sociaal emotionele ontwikkelingen van kinderen.
Ik had het idee dat ze nog erg puberaal (vanuit haar eigen belevingswereld) dacht. Zij had moeite met Coco. Vond haar kattig naar andere leerlingen toe en deed haar werk niet goed, werkte te langzaam en droomde te veel. Rond deze tijd begon ik me te verdiepen in ADHD omdat Coco klaarblijkelijk concentratieproblemen had. Dit vertelde ik ook aan de jonge juf. Daar was ze zelf natuurlijk niet opgekomen. Sindsdien had ze meer begrip voor het idee dat leerlingen ook hun eigen identiteit en al dan niet problematiek hebben die niet zo zeer altijd negatief opgevat hoeft te worden. Via de huisarts melde ik Coco aan bij bureau Jeugdzorg en begon onze tocht door hulpverleners land. Dat was in maart 2007.
Abonneren op:
Posts (Atom)